Dwarse Vader

Ik denk niet dat dat lang goed gaat .maar dat weet hij zelf ook wel /het is zijn keuze/je hebt hem gewezen op de gevaren/als hij niet wilt leven is dit een manier tot langzame zelfdoding.sterkte

Dank je voor je reactie,nee dat ik geen stap verder kom,daar begin ik me nu maar bij neer te leggen.Ik ga ervan uit dat hij de kerst niet haalt,is dit wel het geval,wat ik me niet voor kan stellen,is dit mooi mee genomen.

Dit is erg moeilijk. Ik zou proberen te achterhalen wat hem nog kan motiveren verder te gaan met het leven. Misschien kun je meer met hem optrekken, of betrekken in je leven (niet dat ik wil zeggen dat je dit niet doet) en hem daarmee de zin van het leven weer terug kan geven...

Mijn vader heeft een zeer gevuld leven met een vrouw(niet mijn moeder) en kinderen en kleinkinderen,ook doet hij nog klusjes in zijn oude vak....hij zit niet bepaald achter de geraniuns...daarom snappen wij het ook niet.

Beste net, Als je 73 jaar bent, en suikerpatient, te dik bent, en een te hoog cholesterolgehalte hebt dan weet je dat er van alles kan gebeuren. Als je daarnaast geniet van een lekkere maaltijd, een drankje erbij en een leuke vrouw om je heen hebt, dan ben je een levensgenieter. Ik denk dat uw vader geniet van het leven zolang het nog kan. Hij zal als geen ander weten hoe zijn prognose is. Ook al zou hij zich aan de regels van de artsen houden, waardoor hij velen geneugdes zal moeten ontberen, geeft dat geen garantie voor een kwalitatief gelukkig en zelfstandig leven. Hoe moeilijk het ook voor u is, raad ik u aan uw vader als een zelfstandig denkend mens te zien, die zijn eigen verantwoordelijkheden draagt. Ga eens lekker met hem uit eten, drink een borrel met hem, maak pret met hem, en geniet van zijn aanwezigheid. Kortom doe leuke dingen en neem deze herinneringen mee naar de toekomst. Het gaat namelijk niet om de lengte van het leven, maar wel om de inhoud. Ik denk dat uw vader zich dat zeer goed realiseert.

Wij hebben het zelfde probleem met onze vader gehad lees wat de verpleegkundige schrijft, ik had het met mijn vader wel gehad en dacht ach drink maar en doe wat je wil het klinkt erg hard maar op een bepaald moment kan je als kind zijnde hem niet meer helpen en zeker niet als hij het zelf niet wil, geniet van hem zolang je hem nog heb laat hem leven zo als hij wil misschien beter een paar maanden goed als een jaar niet goed. Veel sterkte.

Dit is een zeer moeilijke situatie voor de omgeving. En waarschijnlijk ook voor je vader. Het is echter een feit dat als iemand niet geholpen WIL worden, hij ook niet geholpen KAN worden. Er is door veel mensen veel werk verricht maar het mag niet baten. Dit is frustrerend en verdrietig. Je kunt je bezorgdheid uitspreken. Vaak worden er veel verwijten gemaakt: .. dit is slecht voor je gezondheid etc. Terwijl je ook bedoelt: ik ben bang dat je dood gaat als je op deze manier doorgaat. Of: het maakt mij erg verdrietig dat je de adviezen van de arts niet opvolgt; ik ben bang je daarom te verliezen. Dit geeft uiting aan je eigen bezorgdheid die er wel degelijk is en het geeft je vader de informatie dat anderen om hem geven. Je moet zeker onthouden dat je alles hebt geprobeerd om het tij te keren en dat lukt niet. Je bent dus niet schuldig aan een verkeerde afloop en probeer je later dan ook geen verwijten te maken!! Hoelang je vader nog door kan gaan is door niemand te voorspellen. Dit hangt van vele factoren af. Heel veel sterkte met alles. Een gesprek met de huisarts van je vader kan je ook een steun in de rug zijn.

oei oei oei! Wat een verhaal. Als hij zo z'n patroon blijft volhouden geef ik hem geen half jaar meer, maar op zo'n antwoord wacht je niet natuurlijk. Plavix mag zeker niet zonder toestemming van de arts gestaakt worden. Het houdt het vat rond de stent open, zodat er geen vet (cholesterol) blijft plakken en het dichtslibt, met als gevolg een mogelijk hartinfarct. Ook simvastatine is heel belangrijk, en gelukkig snap je zelf ook dat de combinatie diabetes, obesitas en alcohol heel slecht is. Ik heb een kennis, die zit bijna in hetzelfde schuitje * (nog) geen suikerziekte* maar ook hij valt niet te overtuigen. Sterkte ermee, en laat de medicatie z'n laatste redmiddel zijn!! gr paula

Wie zijn wij om voor een ander te bepalen wat hij wel óf niet mag, kortom hoe hij moet leven????? We redeneren toch altijd vanuit onze eigen gedachte gang en zoals wij het graag willen hebben..... Als ik het verhaal van Net lees denk ik terug aan de 74 jarige man waarmee ik de kamer in het ziekenhuis deelde en die aan de specialisten, longarts, cardiollog en internist, vroeg of hij na de maaltijden in de centrale hal een sigaretje mocht roken. Alle drie de artsen hadden hun respectievelijke bezwaren, maar voegden daar aan toe dat hij de baas was over zijn eigen lichaam. De bezwaren van de artsen weerlegde hij met de woorden; "Beste dokter, ik ben 74 jaar, ik heb alles bereikt wat een mens zich maar kan wensen. Heb vanaf mijn 15e altijd hard gewerkt en daarmee veel geld verdiend. Mag ik dan misschien in de laatse jaren van mijn leven genieten van dat zelfde leven?????" Zijn vrouw en kinderen waren met deze situatie niet gelukkig, maar hadden wel het besef dat er tegen in gaan alleen maar een ave-rechtse uitwerking had. Ondanks de "voorspellingen" van de specialisten heeft deze man toch nog bijna 6 jaar gelukkig geleefd. Mijn advies is derhalve; Ik weet dat ieder kind zijn/haar ouders zo lang mogelijk wil houden, maar maak de situatie voor jezelf én voor je vader niet moeilijker dan die al is. Laat hem zelf beslissen. Laat de man nog (even) op zijn manier genieten van het leven. Sterkte en succes

Beste nak, Ik ben het geheel eens met uw visie. De artsen zijn bevoegd/verplicht om hun advies te geven, maar de ontvanger is altijd degene die zelf een keuze maakt. Gelukkig zijn al vele deskundigen ervan doordrongen dat de kwaliteit van leven niet gelijk loopt met de gezondheid van de persoon aan wie de adviezen gericht worden. Soms geniet iemand van een wijntje of een sigaretje, wetende dat zijn leven er niet door verlengd wordt.De zelfbeschikking bepaalt de kwaliteit van leven. Niemand houdt ervan om afhankelijk te zijn. U niet,de vader niet, de moeder niet en ik ook niet. Daarin zit de kracht, een hulpverlener kan vanuit zijn kennis redeneren en daarnaast zich verplaatsen in de hulpvrager. Respect voor de keuze van de hulpvrager. Familie is meestal emotioneel betrokken, ook zij hebben advies nodig, ook voor deze mensen respect voor hun keuze.