Mijn man is hartpatient (help)

ik kan me voorstellen dat je je zorgen maakt, dat is heel logisch in deze situatie. ik kan helaas niets zeggen waar je je minder zorgen door maakt, is erg onzeker als je af moet wachten hoe de uitslag van een onderzoek is. ik wil je in ieder geval wel sterkte wensen. groetjes

Dankjewel rings Groetjes Ans

Hallo ans,ik weet wat je voelt onmacht en ook hier zal weinig mensen jou kunnen helpen ik gilden 8 weken geleden hier ook om hulp en de enige die er op reageerde was rings zo lief dat ik er toch wel iets aan had maar oke daar zit jij nu niet op te wachten,ik kan je wel vertellen die weken zijn pfpfp slopend maar inmiddels is mijn man geopereerd en nu 5 weken verder,je wil het niet geloven hij heeft onze verlichting zaakje al open gedaan oke wel dat ie soms open en dicht is,dit kan best omdat wij er aan de overkant wonen,ook 1 april gaat ie rustig aan weer op de markt staan wij houden hem erg goed in de gaten omdat ook wij bang zijn dat ie te hard van stapel loopt maar ik kan hem er niet van af houden dit is zijn werk en hij heeft er veel plezier mee,echt de kunde is zo groot nu is elk hart en operatie niet het zelfde he maar kom op zie hoop straks hoop ik dat ook voor jullie de zon weer gaat schijne.Veel sterkte amanda.nog even via hier daaaag Rings je bent erg tof ook al ken ik je niet alleen al dat jij degene bent die hier op reageerd een knuffel van mij xxx

Beste Ans, Ik ben zelf opgenomen geweest voor 7 dagen in het Flevozkh voor een hartinfarct waarbij mijn kransslagader (een gedeelte hiervan) niet meer naar behoren zijn werk doet. Ik heb een vrouw die mij in dik en dun 100% steunt en andersom is dat ook het geval. Ik weet hoe zwaar zij het heeft gehad. Fulltime werken als directiesecretaresse, 2 kinderen van 13 en 15 jr en sinds ik in het zkh lag ook alles regelen zoals het beantwoorden van de roodgloeiende telefoon thuis van mensen die willen weten hoe en wat over mij. Kinderen die niet altijd met de situatie weten om te gaan. Alle bezoektijden aanwezig zijn. Boodschappen halen en ga zo maar door. Mijn moeder heeft haar dan (zoals altijd, maar nu extra) laten weten hoezeer ze dit waardeerd. Van mijn vrouw weet ik dat ze ontzettend sterk is. Maar, aan de andere kant weet ik ook dat ze nachten heeft lopen/liggen huilen omtrent deze hele situatie en natuurlijk ook om haar emoties even lekker te laten lopen. Daar kan geen arts tegenop. Je lichaam zal zelf het beste weten hoe je dit soort dingen moet oppakken en weer even van je los laten. Zij probeert om, zelfde wat jij doet, sterk voor de dag te komen tijdens de bezoektijden, maar ik weet wel beter en heb haar dan ook tig keren verteld dat ze gewoon moet doen waar zij trek in heeft. Dat is onder andere je tranen gewoon laten lopen. Zij heeft veel steun gehad van mijn ouders en dat is eigelijk altijd een berg handen op 1 buik geweest, gelukkig. Wat ik je wil meegeven is dat er dingen nu eenmaal gebeuren en een mens zal proberen om er het beste van te maken. Hetzij door steun bij elkaar te zoeken, even gewoon een flinke stuk te wandelen, door de stad te banjeren of.....een ontzettende flinke pot te huilen. Zolang het maar oplucht. Ik hoop dat je wat hebt aan mijn reactie, als is het maar een fractie... Het beste en onzettend veel sterkte toegewenst. Gyan

hallo louisa_54. Sorry dat ik zo laat regeer, ik heb uw post vandaag pas gelezen, maar ik weet wat u doormaakt. Ikzelf ben ook zwaar hartpatient, al 5 jaar. Ik leef zelf op pillen anders is het gedaan met mij en ik heb ook een icd ingeplant gekregen omdat mijn hart lijkt op een 103 jarige. Mijn vrouw heeft het er nog 24 uur per dag moeilijk mee. Ze heeft al op jongere leeftijd haar vader verloren ook door zijn hart. Ikzelf heb mij er bij neer gelegen maar het is ook altijd zo; je weet wel wat je achter laat want wij zijn een gezin van alle handen op een buik maar ik heb goed zitten praten met mijn vrouw en ik werd geadviseerd om met een psychiater te praten die heb ik gekregen van het ziekenhuis en ben er een jaartje bij geweest met mijn vrouw en dat heeft echt wel gewerkt. maar je word er toch nog dagelijks mee geconfronteerd, maar ik hoop dat u er wat aan heeft en ik wens u nog veel sterkte toe. groetjes cor5

hallo amanda, bedankt dat je even laat weten dat je mijn reactie op prijs stelt. het is vaak zo dat je geen advies of antwoord kan geven, maar soms laat ik dan toch maar even een berichtje achter. fijn om te weten dat het word gewaardeerd. ans, ik hoop dat het met je gaat en natuurlijk metje man. zoals ook word geschreven is het belangrijk dat je je zorgen en emoties niet opkropt, het is een heel natuurlijke reactie. sterkte

Beste lezers, Ofschoon ik me voor genomen heb om niet meer op dit forum te reageren, wijk ik voor één keer van mijn principe af. Alleen omdat het mij aan het hart gaat hoe menigeen worstelt met de hartproblemen van een partner en de emoties van zichzelf. Ik ga niet opsommen wat verkeerd is geweest óf hoe het allemaal veel beter kan. Wat ik wel zal proberen is inzicht te geven hoe mijn vrouw en ik zelf door die periode heen gekomen zijn. In juni 1993 (ik was toen 42 jaar) werd ik binnen 7 dagen tijd, door 5 zware hartinfarcten getroffen. Resultaat ziekenhuisopname, catheterisatie en tenslotte een 3 voudige by-pass operatie en 15% van mijn hartcapaciteit kwijt. Tussen opname en thuiskomst zaten 10 weken en 1 dag. Toekomst perspectief volgens de cardioloog……. 3 keer niks. Ik was rijp voor de WAO. Maar dankzij een goede fysiotherapeut, die 24 uur na de operatie met de eerste oefeningen begon, mijn niet aflatende echtgenote die zichzelf, ondanks haar grote angst voor herhaling, wegcijferde om mij er weer bovenop te krijgen en mijn vermogen om te relativeren, was ik 10 maanden later weer 100% aan het werk. De eerste dagen na de operatie werden door de fysiotherapeut maximaal benut. Belangrijkste handelingen waren op dat moment traplopen en ademhalingsoefeningen. Hij vertelde ook waar ik mogelijk nog last van kon krijgen. Ten gevolge van de narcose was het mogelijk dat ik de eerste maanden slecht zou slapen en nachtmerries zou hebben, dat ik een onrustig gedrag zou vertonen en concentratie problemen kon krijgen. Als deze problemen zich voor zouden doen, dan was dat van tijdelijke aard. En ik kan zeggen dat het klopte want na ongeveer 5 maanden was alles weer normaal. Ook gaf hij mij het advies om te proberen door middel van praten de gehele periode te verwerken. Het bijhouden van een dagboek, zodat je altijd terug kon lezen hoe het één en ander verlopen was, kon daar een goede aanvulling op zijn. Uiteraard was bewegen de belangrijkste tip die ik van hem kreeg. Afwisselend wandelen en fietsen waarbij de afstand systematisch groter zou worden. Om de opgebouwde conditie niet te verliezen heb ik voor de winterperiode toen een home-trainer aangeschaft. Ook was de therapeut er voorstander van om na de revalidatie periode aansluiting te zoeken bij een sportgroep voor (ex)-hartpatiënten. Sporten onder deskundige leiding, met als bijkomend voordeel dat de overige leden allemaal lotgenoten zijn. Een tweede voordeel van deze sportgroep was dat mijn echtgenote ook lid kon worden. Op deze manier kon zij zien wat ik als hartpatiënt nóg of alweer kon. Dit was voor haar een enorme stimulans om over haar angst heen te komen. Maar het belangrijkste wat de therapeut mij bijbracht was het luisteren naar mijn eigen lichaam. Als je dat doet is het mogelijk om op veel kleine en grote problemen te anticiperen. Maar het allerbelangrijkste om te genezen is een partner waar je op terug kan vallen. Een partner waar je samen elke vordering die je maakt mee deelt, die jou helpt al je het moeilijk hebt, maar die ook graag geholpen wordt op het moment dat jij dat weer kunt. Zo'n partner, man of vrouw, houdt medici buiten de deur. Beste lezers, de tijd na je operatie is geen verlenging óf blessuretijd. Nee het is gewoon een nieuw leven. En doe in dat nieuwe leven wat je wilt, maar luister naar je lichaam………. En als je het kunt wordt dan lid van een sportgroep, samen met je partner. Mocht je geen adres weten schrijf dan je woonplaats op het forum en ik vertel je waar de groepen zitten. Beste mensen ik hoop dat jullie iets aan deze bijdrage hebben. Ik wens jullie allen veel geluk, maar bovenal een “gezond” leven toe, met elkaar. Nico

Fijn dat jij nico toch nog reageerd,bij mij gil reageerde alleen rings waar ik heel blij mee was,mijn man is 8weken geleden geopereerd het gaat heel erg goed met hem zelfs zo goed dat ie afgelopen weekend zijn werk als zelfstandigen op de markt weer heeft op gepakt,ook al was de cardioloog het er niet zo mee eens,maar hij moest wel hij kon zich wel ziek melden maar wij hebben het wel gehad met dat uwv dat kost je meer ergenis dan dat je op knapt met die instantie,ik zelf ben voor 80/100 afgekeurd heb veel moeite om mijn man te steunen in zijn werk buiten dien dat het best fijn is voor mij sociale contacte ik doe het ook wel is ook bekend bij uwv maar het kost mij echt 2 dagen pijn als ik over me grens ga,maar daar houden zij echt geen rekening mee ze hebben liever dat je bij de sociale dienst terecht komt en daar passen wij voor dan mogen wij alles inleveren waar wij 35jaar hard voor hebben gewerkt.Dus wij moeten wel door gaan tot we erbij neer vallen,maar hopen elkaar toch nog na 33jaar huwelijk te steunen.ans nog veel sterkte rings xxop je wang en nico kom op help ons hier nog met jou ervaring en steun fijn groeten amanda.(ben niet zo een ster om te schrijven met me bekkie kan ik het beter iemand uitleggen dus let niet op me taal fouten en als je het niet begrijpt lees het hahah dan 2x)

Dankje wel voor jullie reacties, we zijn inmiddels 3 weken verder. Mijn man heeft vorige week het icd kastje gekregen, maar helaas zijn hart werkt er niet op, na 3 schoktetsen geen effect, nu krijgt hij er nog 3 draden bij in geplant in zijn zij dat noemen ze een subcutane array. Vandaag wordt hij opnieuw gekateriseert omdat de artsen hem te jong vinden (50) om hem zo naar huis te sturen, ze willen eerst in amc zelf de onderzoeken nog eens doen om te kijken of er nog gedotterd of een bypas operatie kan worden gedaan, dus voorlopig geen uitzicht op thuiskomen. Nico bedankt voor je reactie, het geeft weer nieuwe hoop, wij wonen in ijmuiden dus als je ons aan adressen kunt helpen voor sport heel graag. Vriendelijke groeten Ans

Hallo Nico ik ben verpleegkundige op een cardiologie afdeling. De sportgroep waar u overpraat klinkt erg goed! Graag zou ik de adressen van de regio Uden, Veghel, Schijndel willen weten. Ik kan dan patienten doorsturen naar deze instanties. Het is idd zo dat de partners ook een zeer angstige tijd doormaken en die hebben ook steun en begeleiding nodig. Dit is een zeer goede mogelijkheid om weer het vertrouwen te krijgen dat hun partner dingen aankan! BVD

Louisa, Hierbij de toegezegde adressen van Hartsportgroepen in de regio IJmuiden Gymnastiek vereniging “Velsen” Contatctpersoon Bert Razijn tel. 023 5384427 Hart in beweging Kennemerland Dhr. J. v.d. Berge tel. 0251 233709 Veel succes en sterkte XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX Wipneusje Hieronder staan een paar adressen voor de regio's Uden , Veghel, Schijndel Schijndel: Hart en vaatpatiënten ver. Schijndel Mw G. Stoof – Callars Tel. 073 5474692 Uden: H.I.B Mix recreatie Dhr. W. v.d. Graaf tel 0413 267235 Gemert: Sportgroep voor hartpatiënten Mw. K. Basset tel 0492 362450 Verder kan je nog informatie inwinnen bij Sportservice Noord-Brabant Nieuwkerksedijk 21-A Postbus 106 5050 AC Goirle T: 013 - 534 90 27 F: 013 - 534 78 66 E: info@ssnb.nl Succes met je werk en ik hoop dat je maar weinig mensen hoeft door te verwijzen. Groeten Nico

lieve nico heel erg bedankt!! zodra mijn man het aan kan ga ik contacten leggen. wipneusje, een vraag aan jou als verpleegkundige van de cardiologie. vandaag dachten we dat mijn man de uitslag zou krijgen en het plan van aanpak zouden gaan horen, maar niets is minder waar, hij wordt voor de zoveelste keer op de wachtlijst gezet en nu voor een clucosetest, deze test zou moeten gaan uitwijzen of de hartspier zelf nog voldoende cellen aanmaakt zodat een bypass operatie ook daadwerkeijk nuttig zal zijn. toen ik vroeg wanneer gaat dit gebeuren werd er gezegt in de loop van de volgende week, op dat moment brak ik dus af en ben huilend weggerend, ik voel me zo machteloos en eigenlijk ook schuldig omdat ik het ff niet aan kon. ik weet natuurlijk niet waar jij werkt als verpleegkundige, maar in amc lijkt het wel of je een product bent voor de artsen, ze schijnen niet door te hebben dat beetje bij beetje je leven kapot gaat. we zijn nu 4.5 week onderweg, het begint zwaar te worden, maar we zeggen ook maar steeds tegen elkaar wat is deze tijd op een mensenleven, dus volhouden en er weer tegen aan gaan. maar dan kom ik weer in een leeg huis thuis en zakt me de moed weer in de schoenen en eerlijk gezegt vindt ik het ff fijn om dit nu van me af te typen. ach en weet je de verpeegkundigen in het amc doen echt hun best, maar het is wel duidelijk dat je alles moet vragen anders gebeurt er niks. sorry wilneusje dat ik jou gebruik om mijn frustraties weg te typen. liefs ans