Ik kan niet meer.

Ben nieuw hier op het forum en weet niet goed onder welke rubriek ik dit moet posten.Ik dacht psychiatie misschien? Weet niet hoe te beginnen,maar duidelijk is,dat ik dit met iemand moet kunnen delen.Als moeder van drie en een man die constant met zijn werk bezig is,heb ik een reeds een druk leven achter de rug.Twee maanden geleden, kreeg ik een beroerte en was dit wel effe schrikken.Gelukkig kwam alles vrij snel weer in orde en kon ik men dagelijkse taken en werk ondertussen,weer hervatten.Toch voel ik me psychisch helemaal niet goed en dit heeft niet alleen te maken met de beroerte.De dokters schreven me pillen voor en de nodige rust.Vooral stress vermijden.Maar...dàt is makkelijker gezegd dan gedaan,want ik kan hier thuis niet echt de rust vinden waar ik zo naar snak.De drukte van een gezin,weer gaan werken(deeltijds)en een echtgenoot die nooit eens tijd maakt voor ontspanning,maakt dat ik me voel als een tijdbom die elke seconde kan ontploffen.Hoe meer ik erover ga nadenken,hoe bewuster ik me ervan word,dat dit geen gezonde situatie is.Bij mijn man kan ik nauwelijks begrip vinden,want hij is enkel en alleen bezig met de zaak.Alhoewel hij altijd zegt dat ik me daar niets hoef van aan te trekken,kan hij het niet laten om vaak opmerkingen te maken in de trend van \"kan je dit niet doen of dat?\"Ik voel me dan machteloos,want ik kan er echt niets meer bij hebben.Mijn huishouden en werk is net voldoende om te verwerken.We hebben hier vaak dicussies over,maar hij schijnt het niet te begrijpen dat ik mijn handen vol heb met mijn taken,zelfs al helpen de kinderen deels wel mee.Ik vind het ook niet helemaal eerlijk van hem. Hoe moet ik dit oplossen?Ik wil het uitschreeuwen,voel me triest,hulpeloos en wil eens goed huilen,maar dit gaat niet vanzelf.Alsof er een rem opzit.