Interview met psychiatrisch patient

hallo beste flexiia, ik hoorde van je verzoek en zou wel graag willen meewerken aan je onderzoek. Ik heb namelijk een broer die erg veel last van depressie had. hij heeft hier ook antidepresivia voor gekregen en moest een aantal gesprekken aangaan met een psycholoog. mijn broer was uiteindelijk in de depressie geraakt dankzij school. In zijn puberteit was hij erg onzeker vanwege zijn uiterlijk en hij werd erg veel gepest (tja zo zijn kinderen nu eenmaal) hij kon dit en het vele huiswerk niet meer aan en kreeg last van zware depressie. hij moest van school af en lag thuis de hele dag alleen maar op bed tv te kijken of te slapen. Mijn moeder (mijn ouders zijn gescheiden) kon het niet meer aan en mijn broer ging een tijdje bij een oom van ons wonen. daar ging het niet veel beter en hij kwam uiteindleijk na twee maanden terug. de huisarts besloot dat het het beste was om in terapie te gaan en dat sloeg aan! 2x per week had hij een gesprek met een psycholoog. hhet heeft uiteindelijk iets van twee jaar geduurd voordat mijn broer 'genezen' was van de depressie. het gaat nu weer helemaal goed met hem. hij woont nu samen met zijn vriendin en heeft een baan als verkoper in een winkel.

hallo, zag je oproep staan en ik heb wel intresse ook klinkt dit mischien een beetje raar, Ik zal het uitleggen, aller eerst stel ik me even in grote lijnen voor ik ben een jongen man van 20jaar uit zuid-holland. Ik loop een aantal jaren met mij zelf testoeien, Heb een behoorlijke deuk opgelopen in de loop der jaren waarvan de beginselen rond mijn 7 jaar zijn terug tevinden in mijn herinnering.. ik heb heel wat hulp instanties en hulp verleners gezien, van maatschappelijk werkers,gedrags therapeuten,psychologen en psychiaters, zijn verschillende stoornissen genoemd maar tot voorkort nog geen duidelijke diagnose gesteld. Heb bij jeugdzorg/pleegzorg/riagg en de boumanstichting een dossier liggen ook bij justitie ben ik niet on bekend, ik ben van nature behoorlijk eigenwijs, en heb over heel wat en uit eenlopende onderwerpen en duidelijke en onderbouwde mening zo ok over de hulpverlenende instaties ookal heb ik die nodig aangezien ik ook met een verslavings probleem zit zowel alchol als cocaiene en cannabis, hoe erg bevooroordeeld ik ook was en hoe sceptish en huiverig ik tegen over hulp verleners aan ben gaan kijken ook mede tedanke aan eerdere pogingen van hulp vragen die nooit geen enkel stukje positief heeft gewerkt heb ik mij zelf toch oplaten nemen in een ontwenningskliniek met een soort van instelling wat heb ik te verliese en ben er openminded voor gegaan, ik heb er 2 maanden gezeten incl de nodigen medicatie toe gedient tehebben gekregen van anti pschygotica tot de hele benzo enceclopdie tot dat ik daar ook weer van af moest kortom, weer een negatieve ervaring met de hulpverlening. Nou heb ik een behoorlijk aantal pschigiaters en pshygologen gesproken in de loop der tijd en merkte bij de meeste dat het voor hun een routine was geworden, tijd van beginnen luisteren, dan standaard slot verhaal houden tijd is om en weg volgende mentaliteit. ik heb het gemerkt met een neurochirurg en hij was ook de hoogste pschyg. van die organisatie. die binnen 5 min mij met een bipolaire stoornis bestempelde en 2000mg decapine stemmings stabilisator voor schreeg. en met mij de helf van de kliniek idemdito onder het verplegent in personeel werd er zelf een rijmpje verteld .. geen brug tever bij ... is iedereen bipolair.. nadat is mijn vertrouwe in de dat soort personen een beetje tot het diepte punt gezakt, maar zou wel graag iemand die echt intresse heeft in zijn werk een kans willen geven mischien dat het dan wel werkt voor mij maar goed ik hoor het wel. groetjes

Mijn verhaal over m'n psychose: Halverwege februari 2008 had ik een psychose opgelopen. De gedachten die ik toen destijds heb gehad waren sterk overdreven. Ik had het gevoel dat ik de uitverkorene was, dat ik het gevoel had of er een heel ernstig auto-ongeluk ging gebeuren. Ik hallucineerde s'nachts, ik hoorde geklop op m'n gitaar-apparaat, ik hoorde plotseling midden overdag een eng melodietje door m’n hoofd spoken. In mijn slaap ervaarde ik een enge stem die al fluisterend in mijn oor m’n naam zei waardoor ik vervolgens wakker werd. Na al deze gebeurtenissen had ik me vrijwillig (met familie) laten opnemen in het ziekenhuis van Genk. De eerste avond toen ik daar was had ik het gevoel dat ze mij wilde gaan vermoorden (met een mes) voor mijn daden en dat ik me tussen verschillende moordenaars bevond (had blijkbaar nog goed last van de psychose). Ik verbleef ongeveer 4 weken in het ziekenhuis van Genk waar ik verschillende medicatie kreeg die ik constant moest innemen tegen de psychose. Toen ik ontslagen was uit het ziekenhuis verbleef ik bij mijn broer (in z'n appartement), zijn vriendin woonde ook pas bij hem. Gedurende de periode dat ik bij mijn broer logeerde had ik het zwaar. Ik had namelijk een best zware depressie erbij gekregen, ik moest veel op bezoek gaan naar een psychiater waar ik telkens mijn verhaal deed over mijn vorderingen en hoe ik me op dat moment voelde. De medicatie die ik toen kreeg had ik een vreemd gevoel bij, precies dat ik het niet echt vertrouwde. Dus ging ik me niet meer aan m'n constante dosis medicatie houden, ik nam opeens een stuk minder, daarna weer terug ietsje meer en zo maar op en af. Ik voelde me heel raar. Ik had het ook aan m'n psychiater meegedeeld dat ik aan het experimenteren was met m'n medictaie en hij adviseerde me om echt constant voldoende medicatie te laten innemen. Een tijdje daarna toen ik weer terug een gesprek bij hem had zei hij, er is een nieuw product op de markt, genaamd "Solian". Hij schreef mij sindsdien Solian voor. Het waren tabletten die je met drinken moest inslikken. Kort samengevat chemische troep (hoe ik het zelf liever noem). Een weekje nadat ik Solian had ingenomen voelde ik me echt slecht, namelijk levenslusteloos (nergens geen zin meer in, totaal niks interesseerde me nog), ik had toen de tranen in m'n ogen staan (had een beetje verdriet omdat het heel vreemd was hoedat ik het ervaarde). Mijn broer was er ook mee verveeld hoedat ik me voelde en zei, blijf niet binnen zitten maar doe iets, ga mee boodschappen doen enzo. Dat deed ik ook, het ging me evenzeer echt niet. Nadat ze gebeld hadden naar mijn ouders kwamen ze terug van Spanje en kon ik terug bij hen wonen. Voor mij was het wel ok, maar echte gevoelens van joepie ik kan terug bij mijn ouders wonen had ik toch niet. Dat kwam ook omdat m'n gevoelens overhoop lagen. Ik bleef me ellendig voelen en ging praten met m'n psychiater, hij raadde me toen aan om me te laten opnemen in OPZ Rekem. Ik stemde toe, de week nadien ging ik naar Rekem toe en was er net geen twee dagen gebleven. Het was echt geen plek voor mij, er zaten namelijk bijna alleen maar jongere mensen die onder invloed van de drugs zaten. Ik bleef nadenken wat ik dan kon doen als oplossing. Ongeveer 2 weken daarna was ik iets anders van plan, dat was namelijk een dagkliniek (in het zelfde ziekenhuis van Genk waar ik eerst was opgenomen). Het was wel fijn omdat ik s’avonds naar huis kon gaan, ik ging er vaker met de bus naar toe. Ik bleef er 4 weken in observatie. De laatste week toen ik daar was ging het opeens een stuk beter met me (ik had ook intussen een veel lagere dosis van Solian genomen), ik was veel opgewekter, had weer terug zin om dingen te gaan doen. Toen ik klaar was met de dagpsychiatrie ging ik voor 3,5 week naar Spanje. Dat lijkt me wel goed te hebben gedaan die zon. Na Spanje toen ik dus terug was begon ik bij Reval in Genk (het oude ziekenhuis) therapiën volgen. De reden dat ik de psychose had opgelopen was omdat ik toen zonder werk zat (ik was een aantal maanden daarvoor onterecht ontslagen geweest), ik was even helemaal alleen in een donker appartement s’avonds tijdens valentijnsdag. Mijn ouders waren toen voor 2 maanden naar Spanje vertrokken. Dat was zo min of meer m'n verhaal, maar momenteel voel ik me wel vrij goed. Maar natuurlijk nog niet optimaal. Daarmee wil ik zeggen dat ik m'n emotionele gevoelens nog voor een groot deel steeds mis. De dingen waar ik helemaal naar uitkijk van, "TE GEK!!, ECHT TOF!!!" of kippenvel krijgen tijdens het luisteren naar mijn favoriete plaat heb ik nu niet. Huilen kan ik niet, ik kan niet verliefd worden, etc. Nu speel ik nog amper gitaar en kijk ik ook geen TV meer, dat was vroeger dus anders. Verder heb ik zelf zopas een website gemaakt waar je woordzoekers, rebussen, enzo kan downloaden omdat ik me daarvoor vooral bezig hield met het maken van rebussen, zie www.speelpuzzelsite.tk. Ik ga nu naar een andere psychiater (m'n tweede) en heb al verscheidene gesprekken bij hem gehad. Ik dacht dat het kwam door de medicatie die ik inneem dat ik me zo voelde. Maar hij zei tegen me dat het kwam door het gevolg van de psychose en dat ik helaas nog niet kan afbouwen met m'n medicatie. De medicatie moet ik dus nog steeds blijven aanhouden. Ik vraag me gewoon nog steeds af of ik ooit weer terug de oude word. Dat ik weer heftigere gevoelens heb (emoties). Graag wens ik contact op te nemen met mensen die ook van deze ervaringen hebben meegemaakt, dus het liefst ex-psychose patienten die Solian hebben gebruikt... Intussen ben ik weer een stuk verder met m'n behandeling, intussen ga ik al naar m'n 4de psychiater (en daar ga ik het toch zo lang mogelijk bij houden) vorig jaar was ik gestopt (na het gevraagd te hebben bij m'n 3de dokter) en was hervallen (alles leek heel snel en heftig te gaan en kon het niet meer aan), het zal waarschijnlijk zo zijn dat ik de rest van mijn leven de medicatie moet gaan nemen. Nu neem ik dus twee verschillende anti-psychotica, Zyprexa (2,5 mg) en Seroquel (50 mg) tegen psychose dus. Daar voel ik me vrij goed bij, niet meer afgevlakt zoals ik bij het begin had met Solian. Langs de 2 antipsychotica neem ik ook een antidepressivum (Fontex) tegen paniekaanvallen. Waarschijnlijk zal je na psychose(s) nooit meer volledig de oude worden, het is zoals suikerziekte waar je mee moet leren leven. Ik hoop dat je aan dit verhaal veel hebt en als je nog vragen mocht hebben dan hoor ik het graag!