Mijn eerste psychose

Uit eigen ervaringen kan ik het een en ander zeggen over psychose, dus ik kan niet alles zomaar hup hup hup ineens uitleggen maar ik probeer m'n best zo goed mogelijk te doen. Om te beginnen bij mij was het zo dat ik op een avond helemaal alleen thuis zat, donker en akelige negatieve gedachten. Plots knielde ik op de grond en schrok, precies dat toen ik knielde op de grond dat (God of) een hogere macht mijn hoofd (onzichtbaar) vastnam. Ik dwaalde vervreemd rond, ik was extreem apathisch (niets meer is van belang), ik dacht dat iemand me had vermoord en dat ik een levende dode was (zombie). Ik ging s'morgens heel vroeg naar een kerkhof (een drop waar ik vroeger altijd had gewoond) en daar keek ik wat rond zonder dus daadwerkelijk te beseffen wat ik er aan het doen was en zag het nut er niet meer van in. Ik vroeg aan een mens waar meneer Pastoor was, "in een kerk" zei hij geschrokken. Ik ging toen door naar het dorp daarlangs en ging een kerkmis bijwonen, ik waande me zelf tot serieuze absurde gevoelens dat ik dacht dat ik min of meer m'n eigen begrafenis aan het meemaken was tijdens die kerkmis. Toen de mis afgelopen was belde ik bij een pastoor (priester) thuis aan, hij woonde langs die kerk en deed mijn vreemde verhaal, ik voelde me precies schuldig over alles, de dingen die ik verkeerd had gedaan tijdens mijn verleden en dat ik moest boeten voor mijn (slechte?) daden. Familie van mij was zeer ongerust (uiteraard), broers en schoonzus. Ik liet me opnemen die dag op een psychiatrische afdeling. OPNAME PAAZ (Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis): Daar waar me het eten werd opgediend (in het begin toen ik pas op die afdeling was) en dacht bij de mensen die tegenover me zaten dat ze me wilde vermoorden met een mes. Ik kreeg naar mijn gevoel serieuze steken in m'n buik, precies dat ze me aan het martelen waren, wat ik mezelf afvroeg was of ze ook die pijn hadden gevoeld, ff daarna toen ik ergens anders was ervaarde ik ging pijn meer. Nu dit klinkt waarschijnlijk ontzettend heftig, maar uit eigen ervaring kan ik je zeggen dat ze tegenwoordig wel ontzettend goede medicatie hebben tegen psychoses / manische depressies, dus nu is het bij mezelf zover gekomen dat ik ontzettend goeie ideeën heb gekregen voor (moderne) therapiën, zoals muziek. Muziek maken / spelen en ander. Nu ik denk zelf eenmaal psychose (psychiatrie) altijd psychiatrie. Je leert met die ziekte leven, de medicatie is en blijft wel telkens symptoombestrijding (antipsychotica tegen waanbeelden, hallucinaties, ...) maar met medicatie stoppen als je weinig neemt en het gaat goed, dan is de kans ontzettend dat je weer een psychose meemaakt en weer terug bij af bent, dus ik denk persoonlijk de juiste medicatie zien te vinden, de juiste dosis (hoeveelheid medicatie) die je dagelijks op hetzelfde tijdstip inneemt. Nu heb ik al verschillende medicatie (antipsychotica) uitgeprobeerd, op internet heb je veel gebruikservaringen (fora en als je goed googled). Maar ik denk verder dat bipolaire stoornis en schizofrenie langs elkaar liggen. Schizofrene patiënten lopen (meestal) niet zomaar vrij rond, zij vormen echter een groot gevaar voor de maatschappij. Zij denken dus bijvoorbeeld s'nachts van "Mijn buurman is levensgevaarlijk, hij zal mij eens willen neersteken, het is hem of ik", de schizofrene patiënt neemt een mes en zoekt zijn buurman op en steekt hem neer. Nog allemaal niet heftig genoeg? Vraag gerust naar meer...

Uit eigen ervaringen kan ik het een en ander zeggen over psychose, dus ik kan niet alles zomaar hup hup hup ineens uitleggen maar ik probeer m'n best zo goed mogelijk te doen. Om te beginnen bij mij was het zo dat ik op een avond helemaal alleen thuis zat, donker en akelige negatieve gedachten. Plots knielde ik op de grond en schrok, precies dat toen ik knielde op de grond dat (God of) een hogere macht mijn hoofd (onzichtbaar) vastnam. Ik dwaalde vervreemd rond, ik was extreem apathisch (niets meer is van belang), ik dacht dat iemand me had vermoord en dat ik een levende dode was (zombie). Ik ging s'morgens heel vroeg naar een kerkhof (een drop waar ik vroeger altijd had gewoond) en daar keek ik wat rond zonder dus daadwerkelijk te beseffen wat ik er aan het doen was en zag het nut er niet meer van in. Ik vroeg aan een mens waar meneer Pastoor was, "in een kerk" zei hij geschrokken. Ik ging toen door naar het dorp daarlangs en ging een kerkmis bijwonen, ik waande me zelf tot serieuze absurde gevoelens dat ik dacht dat ik min of meer m'n eigen begrafenis aan het meemaken was tijdens die kerkmis. Toen de mis afgelopen was belde ik bij een pastoor (priester) thuis aan, hij woonde langs die kerk en deed mijn vreemde verhaal, ik voelde me precies schuldig over alles, de dingen die ik verkeerd had gedaan tijdens mijn verleden en dat ik moest boeten voor mijn (slechte?) daden. Familie van mij was zeer ongerust (uiteraard), broers en schoonzus. Ik liet me opnemen die dag op een psychiatrische afdeling. OPNAME PAAZ (Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis): Daar waar me het eten werd opgediend (in het begin toen ik pas op die afdeling was) en dacht bij de mensen die tegenover me zaten dat ze me wilde vermoorden met een mes. Ik kreeg naar mijn gevoel serieuze steken in m'n buik, precies dat ze me aan het martelen waren, wat ik mezelf afvroeg was of ze ook die pijn hadden gevoeld, ff daarna toen ik ergens anders was ervaarde ik ging pijn meer. Nu dit klinkt waarschijnlijk ontzettend heftig, maar uit eigen ervaring kan ik je zeggen dat ze tegenwoordig wel ontzettend goede medicatie hebben tegen psychoses / manische depressies, dus nu is het bij mezelf zover gekomen dat ik ontzettend goeie ideeën heb gekregen voor (moderne) therapiën, zoals muziek. Muziek maken / spelen en ander. Nu ik denk zelf eenmaal psychose (psychiatrie) altijd psychiatrie. Je leert met die ziekte leven, de medicatie is en blijft wel telkens symptoombestrijding (antipsychotica tegen waanbeelden, hallucinaties, ...) maar met medicatie stoppen als je weinig neemt en het gaat goed, dan is de kans ontzettend dat je weer een psychose meemaakt en weer terug bij af bent, dus ik denk persoonlijk de juiste medicatie zien te vinden, de juiste dosis (hoeveelheid medicatie) die je dagelijks op hetzelfde tijdstip inneemt. Nu heb ik al verschillende medicatie (antipsychotica) uitgeprobeerd, op internet heb je veel gebruikservaringen (fora en als je goed googled). Maar ik denk verder dat bipolaire stoornis en schizofrenie langs elkaar liggen. Schizofrene patiënten lopen (meestal) niet zomaar vrij rond, zij vormen echter een groot gevaar voor de maatschappij. Zij denken dus bijvoorbeeld s'nachts van "Mijn buurman is levensgevaarlijk, hij zal mij eens willen neersteken, het is hem of ik", de schizofrene patiënt neemt een mes en zoekt zijn buurman op en steekt hem neer. Nog allemaal niet heftig genoeg? Vraag gerust naar meer...

Uit eigen ervaringen kan ik het een en ander zeggen over psychose, dus ik kan niet alles zomaar hup hup hup ineens uitleggen maar ik probeer m'n best zo goed mogelijk te doen. Om te beginnen bij mij was het zo dat ik op een avond helemaal alleen thuis zat, donker en akelige negatieve gedachten. Plots knielde ik op de grond en schrok, precies dat toen ik knielde op de grond dat (God of) een hogere macht mijn hoofd (onzichtbaar) vastnam. Ik dwaalde vervreemd rond, ik was extreem apathisch (niets meer is van belang), ik dacht dat iemand me had vermoord en dat ik een levende dode was (zombie). Ik ging s'morgens heel vroeg naar een kerkhof (een drop waar ik vroeger altijd had gewoond) en daar keek ik wat rond zonder dus daadwerkelijk te beseffen wat ik er aan het doen was en zag het nut er niet meer van in. Ik vroeg aan een mens waar meneer Pastoor was, "in een kerk" zei hij geschrokken. Ik ging toen door naar het dorp daarlangs en ging een kerkmis bijwonen, ik waande me zelf tot serieuze absurde gevoelens dat ik dacht dat ik min of meer m'n eigen begrafenis aan het meemaken was tijdens die kerkmis. Toen de mis afgelopen was belde ik bij een pastoor (priester) thuis aan, hij woonde langs die kerk en deed mijn vreemde verhaal, ik voelde me precies schuldig over alles, de dingen die ik verkeerd had gedaan tijdens mijn verleden en dat ik moest boeten voor mijn (slechte?) daden. Familie van mij was zeer ongerust (uiteraard), broers en schoonzus. Ik liet me opnemen die dag op een psychiatrische afdeling.