Moeder is Dominant en agressief. Help!?
Hallo iedereen, Ik ben hier vrij nieuw, maar na aanleiding van deze avond heb ik besloten naar buiten te treden met mijn probleem. Zoals de titel al wel verteld, mijn moeder is dominant en agressief. Voor alle duidelijkheid, ik ben 18, goed onderweg naar 19. Dus puberaal gezeur lijkt me niet helemaal aan de orde. Ik leef er eigenlijk al mijn hele leven mee, mijn moeder. Vroeger was ze al zo agressief, opgefockt en dominant. Toen als kind, viel me dat uiteraard niet op. Nu viel me dat in mijn pubertijd, die voor alle duidelijkheid al vrij vroeg kwam, wel op. Tuurlijk, dan heb je altijd van alles met je ouders, maar dit was anders. Eerst maakte me ik de laatste wijs dat ze in de overgang is, dat is dan ook wel zo, maar eigenlijk is ze altijd zo. Mijn probleem is, dat mijn moeder altijd denkt en probeert haar zin te krijgen door te schreeuwen en dus eigenlijk haar dominantie te uitten. Ik ben geboren met vrij veel pit, net als mijn moeder dus, juist doordat ik haar altijd heb gezien controleer ik mezelf en behoed ik me voor dat gedrag. Als mijn moeder iets wil, vraagt ze het eigenlijk niet eens. Ze suggereert het op zo\'n manier dat je weet dat je maar beter ruimte kan maken. Dit irriteert mij uiteraard mateloos, maar dit is niet het ergst omdat het te ontwijken is. Het probleem zit hem vooral in het feit dat als dingen niet op haar manier gaan, ze gewoon heisa schopt. Ze begint te schreeuwen, beledigen en dingen te verdraaien. Ik heb, zeker in mijn felle, jongere jaren, al aanvaringen gehad waarbij ik haar letterlijk naar de nek gevlogen ben. Tuurlijk is dit totaal verkeerd, maar ik ben er verzekerd van dat er mensen zijn die begrijpen wat ik voel. Normaal gesproken heb ik dit een beetje voor mezelf gehouden. Er zijn wat vrienden die de situatie kennen en er ook begrip voor hebben. Toch stoort het mij, want mijn vader leeft, uiteraard, al wat meer jaren met mijn moeder. Als er dan wat aan de hand is, hoe onredelijk ook, kiest hij haar kant.IK heb altijd het gevoel dat dit is om verdere escalatie te voorkomen. Doordat ik gewoon de aangeboren drang voel voor dominantie en het uitten van mijn mening, heb ik altijd veel moeite om het te ontwijken en mijn moeder dus gewoon de waarheid te vertellen. Na dit lange verhaal, komt het er dus op neer dat ik wil weten wat jullie denken dat de beste optie is. Want ik voel gewoon dat het vroeg of laat weer uit de hand loopt. Zelfs als ik weet dat ik gelijk heb en enig conflict uit de weg probeer te gaan merk ik dat ze het opzettelijk probeert te ontlokken. Mvg, Dolor.
hoi, jeetje, wat een moeilijke situatie. Ik zou je willen adviseren om rond te kijken op de site www.kopp.nl sterkte
Hey there, Ik heb precies hetzelfde probleem als jij. Alleen bij ons begint mijn moeder direct de mes/schaar uit de keuken te pakken of ze begint enorm te bedreigen (je gaat op straat, ik ga jullie verlaten etc). Dit doet ze meer bij mijn zusje dan tegen mij, maar in het verleden was het alleen maar op mij. Nu is het wat minder, maar ze spreekt (ook al doe ik niks) ons beiden tegelijk aan altijd. Het is erg frustrerend, ik ben jarenlang (13-16) jaar met heel veel stress de school gestart vroeg in de morgen. En dat met echt veel stress, altijd geschreeuw, bedreigingen enz enz. Dit geldt nog steeds (ik ben reeds 19) alleen niet zozeer meer tegen mij, maar meer tegen mijn kleine zusje (ze is pas 14). Ik ben erg serieus en streng opgegroeid maar absoluut zonder liefde. Mijn moeder kan haar woedens (ik weet niet waar ze vandaan komen) niet beheersen en ze laat zich helemaal gaan als ze snapt (wat 99,99% gebeurt). Zelf heb ik in het verleden geprobeerd erover te praten, maar dat lukt niet. Ze wilt altijd haar zin en wat ik ook zeg, ik krijg een antwoord terug dat mij direct het gevoel geeft dat zij mij erg erg veel haat. Ik vertel haar om te bidden en ze reageert met "Wat bidden!" Dat zeg je toch niet als gelovige? Anyway.. Door haar heb ik mij nooit echt kunnen concentreren op school en daardoor heb ik ook een slaapstoornis gekregen doordat ik de nachten nooit kon slapen vanwege stress en pijn. Als klein kind raakt dat je erg veel (meer dan later). Nu ik eindelijk wat volwassener ben ga ik daar ook op een professionele manier mee om. Ik zeg helemaal niks en ik doe alles wat zij zegt. Natuurlijk is het niet leuk, maar ik beperk in ieder geval de ruzies. Vermijden is absoluut niet mogelijk, ik denk dat na een psychiatrische behandeling en/of therapie weleens de oplossing zou kunnen zijn. Maar dat zal zij nooit accepteren en misschien wel leiden tot mijn zoveelste huis-uitzetting (mijn 1ste was op mijn 14e leeftijd, denk na). Nu gaat mijn leven eindelijk stukken beter. Ik heb mijn diploma's, mijn baantje, mijn prachtige vriendinnetje. Maar die pijn blijf ik altijd in me houden, omdat ik echt helemaal niet wil dat mijn zusje hetzelfde moet meemaken. Mijn vader aan de andere kant doet helemaal niks. Dat zal vast wel hetzelfde reden zijn als die van jou, want hij kiest ook altijd haar kant al heeft ze een mes in haar hand (echt raar he!). Laatst toen ik van huis uit werd gezet was 1 dag voor mijn diploma uitreiking. Het deed mij erg pijn en de liefde voor mijn moeder (toen ze eens wel goed was 10+ jaar geleden) is voor een gedeelte verdwenen (echt erg). Welk familie is zoals ons? Zo te zien ben ik niet de enige (wat ik altijd wel dacht). Nooit heb ik het er met iemand over (soms met mijn vriendin die mij niet echt heel erg serieus neemt wat dit onderwerp betreft, maar dat geeft niet zij heeft namelijk een super familie). Je moet gewoon weten sterk in je schoenen te staan. Regel al je zaken op orde en ga lekker genieten van je leven. Geef je moeder de rust die ze nodig heeft. Ik begrijp hoe moeilijk het is, maar onze moeders zijn nou eenmaal zo. Erg dominant, aggressief en look-a-like meedogenloos.. Als ik vroeger de hoofd had die ik nu had zat ik waarschijnlijk op Harvard aan 't studeren; maar ach ja.. Destiny awaits.. Take care