Zelfmoordgedachtes (15 jaar oud)

Ik schrik best van dit bericht en denk dan ook dat je erg veel meegemaakt hebt op je jonge leeftijd. Is het niet verstandiger om dit eens goed te bespreken met je ouders of proffesionele hulp te gaan vragen. Dit lijkt me zo drastisch en definitief om een weg te vinden in het zelfdoden. Ik kan verder niet met je meedenken als lezer, want ik weet en voel niet wat je meemaakt, maar echt, zelfdoding lost misschien jouw problemen op, maar die van anderen worden erger, door het gemis van jou. Denk goed na wat je doet en zoek echt hulp. Sterkte in je strijd

Hoi, bedankt voor je bericht. ik wil wel hulp denk ik. maar ik hbe niet zo'n geweldige band met mijn ouders daarom vertel ik het liever niet aan ze. Mijn vriendinnen hebben al genoeg problemen dus hun wil ik het niet vertellen. 1. doet aan automutilatie(of zo) 2. denk zelf ook aan zelfmoord. en de andere ben ik niet close mee. groetjes

Ik hoop dan dat je inderdaad snel hulp gaat zoeken, want in een omgeving waar je niet zo lekker voelt, ook betreffende je ouders en vriendinnen is Hulp echt belangrijk. Het leven is te mooi om zo mee om te gaan toch en je bent jong en er zijn zoveel mooie dingen die op je pad kunnen komen. Ga snel hulp vragen desnoods bel je de kindertelefoon, want ik denk met je leeftijd, dat je daara anoniem best wel je verhaal kwijt kjunt en dat is wel de eerste stap. Nomaals veel sterkte

Wat naar voor je dat je je zo rot voelt. Ik kan me voorstellen dat je het moeilijk vind om met je ouders te praten. Dat is iets waar ik zelf ook altijd veel moeite mee heb (gehad). Misschien kun je eens met iemand op school praten: een vertrouwenspersoon, mentor of gewoon een leraar die je aardig vindt. Contact opnemen met de kindertelefoon is inderdaad ook een idee. Je kunt de kindertelefoon niet alleen bellen, maar je kunt ook chatten als je dat fijner vindt. Ik hoop dat je iemand kunt vinden om mee te praten, want het is erg zwaar om alleen rond te lopen met zulke gedachten. Heel veel sterkte, Bloem

Hallo Lizzy, Hoe is het met jou? Ik hoop dat jij nu beter voelt. Wees lief voor jezelf lieve Lizzy. Alsjeblief nooit denken om jouw leven te beindigen. Jouw leven is een geschenk van onze Lieve Heer, als je jouw leven zelf gaat beindigen kan je niet in de goede plek terecht komen, maar buiten de normale kring. Je zal heel erg eenzaam voelen voor een heel lange tijd tot je leert omgang met jouw aardelijkse problemen. Het is niet de mooiete waard. Als jij met mij wil praten, ik zal mijn e-mail adres aan jouw geven. Lieve gr.uma

Lieve Lizzy, Ik kan niets bedenken om je te helpen. Behalve dat ik je wil zeggen dat ik me ook zo gevoeld heb toen ik ongeveer jouw leeftijd had (ik ben nu bijna 40). Hoewel ik niet aan zelfmutulatie gedaan heb, was ik ook niet echt zuinig op mezelf. En bij mij is het over gegaan. En redelijk snel ook. Je bent ook niet de enige. Je bent een puber, in je hoofd gebeuren allemaal dingen, je hormonen doen rare dingen met je, het hoort er allemaal bij. Helaas heb jij de pech dat het zich uit in dit extreme ongelukkig zijn. Meisje, hou vol. Het gaat weer over. En dan kijk je op deze tijd terug met een gevoel van verbazing: \"Wilde ik echt dood?\". Probeer iemand te vinden met wie je kan praten. Al is het maar een vriendin of juist iemand die je helemaal niet kent. De kindertelefoon werd door iemand geopperd. Prima idee, die mensen zitten daar speciaal voor. Gratis ook nog, toch? En anoniem. Of misschien heb je een hond of een kat of een hamster of een lievelingspony waar je je verhaal tegen kunt vertellen. Sterkte en laat nog eens wat van je horen hier. Groet, MerelsMommy

Hoi Lizzy, Wat een verhaal meid. Ik weet nog heel goed dat ik hetzelfde had op jou leeftijd ongeveer. Ik ben dan wel geen meisje maar ga er maar vanuit dat de hormonen in je lichaam van veel dingen de oorzaak zijn. Die kunnen alles op z'n kop zetten. Gelukkig is er echt goede medicatie voor tegenwoordig die je echt kunnen helpen. Zoals al eerder gezegd, wees lief voor je zelf. Is er echt niemand met wie je kan praten? Vast wel toch? Een goede eerste stap is je huisarts maar die moet je dan wel vertrouwen anders kan je zelf contact opnemen met de GGD in jou plaats. Hou je taai meid, het komt echt weer goed. Raymond

Hoi Meid, Ik kan je begrijpen, ik loop er zelf ook mee, belangrijk is om iemand in vertrouwen te nemen, en prof. hulp in te schakelen zodat zij je verder kunnen helpen... Jij bent ook het leven waard, er zelf mee rond lopen lost niets op, als je hulp wilt moet je erover praten... heb je iemand die je in vertrouwen kunt nemen...