Kieste op de eierstok

Hallo, Ik ben een meisje van 17 jaar, en heb inmiddels nu 9 weken last van buikpijn. Het begon op 10 Juni 2007 op een zondagmiddag 4 uur. We hebben thuis een bedrijf, en ik was aan het meehelpen. plotseling kreeg ik erg last van steken in mijn buik. Ik zei tegen mijn moeder dat ik even een uurtje op bed wilde, omdat ik zoveel last had. ik dacht dat na een uurtje het wel over zou gaan. Maar het ging niet over. Om 19.00 de dokterswacht gebeld, ik kon 20.00 terecht. Daar heeft een dokter naar mijn buik gekeken, bloed geprikt en plas onderzocht. Ze zeiden tegen me dat ik even een nachtje in het ziekenhuis moest blijven, omdat ze de volgende morgen een echo wilde maken. 11 Juni, om 08.00 een echo gehad. Ze zeiden tegen me dat ik waarschijnlijk vocht op de eileider had. Ik moest ter observatie nog een nachtje in het ziekenhuis blijven. 12 Juni, Ik kreeg een dokter van chirurgie. Hij zei dat het \'\'normale\'\' buikpijn zou zijn, en dat ik wel weer naar huis kon gaan. Het zou allemaal wel wat meevallen, en ik snel binnen een paar dagen weer de oude zou worden. Ik kreeg verder geen medicijnen, want het zou wel meevallen. Maar ik voelde me nog erger dan dat ik was gekomen. me vader en moeder zeiden ook; we nemen haar zo niet naar huis! Ik kreeg steeds meer last, en ze hadden nog geen precieze oorzaak. Op aandringen van mijn vader en moeder (gelukkig dat die zo goed voor me opkwamen!) kreeg ik een ct scan. Ook hieruit kwam dat ik een beetje vocht op de eileider had, en het wel meeviel. het zou wel weggaan. 13 Juni, We hebben een second opinion gevraagd, omdat we het niet vertrouwden. Ik kreeg een gyneacologisch onderzoek. En een nog een paar onderzoekjes weer, maar er kwam niks uit. Ze hielden het bij een beetje vocht op de eileider. Donderdag 14 Juni, in de middag kwam ik thuis. Mijn vader heeft metteen mijn bed in de huiskamer gezet, omdat ik niet goed kon lopen en bijna niet zitten van de pijn. Toen ik thuis kwam , kwam mijn huisarts bij me thuis. Hij heeft me diclofinac gegeven tegen de pijn. En een laxeermiddel, in de hoop dat de pijn snel zou verminderen. 16 Juni, Zaterdag. Ik kreeg weer heel erg veel last, en we zijn dit keer naar een ander ziekenhuis gegaan voor de dokterswacht. We dachten, nieuwe dokters, andere onderzoeken. Misschien konden zij iets vinden. Weer allemaal onderzoeken gehad, en hij schreef me antibiotica voor. Trimethoprin. Ook hadden ze een zwangerschapstest gedaan, voor het geval dat ik zwanger zou zijn. Maar ik wist zeker dat dit niet kon. En ik was dus ook niet zwanger. Als ik na het weekend nog veel last had, kon ik maandagochtend vroeg bellen naar de spoedlijn van de gyneacologie. En dat hebben we die maandag toen gedaan. Ik had langer dan een week last, en ik voelde me helemaal niet lekker. Alles was zo onzeker omdat we niet wisten wat er aan de hand was. 2 weken later kon ik naar een internist. Die heeft alleen naar me gekeken, en we hebben gepraat. Maar hij zei dat hij verder niks voor me kon doen, en verwees me weer naar mijn huisarts. Een paar dagen later kwam mijn huisarts bij me thuis. (omdat ik nog niet goed kon lopen van de pijn) En hij had een nieuw idee. Hij gaf me een verdovingsprik. Dan kon de buik een beetje tot rust komen, en misschien hield daarna de buikpijn wel op. De verdovingsprik kon wel een paar dagen duren, maar ook wel een paar uurtjes. Ik was ontzettend blij, en verheugde me op al die dorpsfeesten die eraan kwamen. Misschien kon ik snel beter worden, en kon ik nog wel gaan feesten. Ik ben 17 jaar, zit op school. En ik doe de opleiding onderwijs assistent, waarbij ik ook stage liep. Door mijn ziekte liep en loop ik veel mis. Mijn school, ik kon de laatste 3 weken niet goed afmaken. En mijn stage, ik kon niet eens fatsoenlijk afscheid nemen van die lieve kindertjes uit groep 1.. Iedereen om me heen ging nog gewoon uit, op stap. Ik baalde hier enorm van, omdat ik dat ook graag wilde. Het is echt niet leuk. dat je 17 jaar bent, en je vrienden allemaal op stap gaat. En daar lig je op bed te ziek zijn. Mijn hoof zei Ja! Ik wil graag mee op stap, uitgaan. Maar mijn lichaam zei nee. Je bent ziek, je moet op bed liggen. Rustig aandoen. Ik zal mijn verhaal een beetje korter maken, Ik ben op dit moment 9 weken al ziek. Constant zeurende buikpijn, en last van erge steken. Mijn borsten deden zeer, en mijn buik is heel erg opgezet. het lijkt net of ik zwanger ben. Ik draag meestal strakke shirtjes. Maar nu durf ik ze niet meer te dragen. Mijn broeken passen me niet meer goed door mijn opgezette buik, en een riem kan ik al helemaal niet meer dragen. Ik voel me hierdoor heel erg onzeker. Maar om een verhaal nu kort te maken. Na 7 weken last, werd er opnieuw een ct scan gemaakt. Hierop was een kieste te zien op mijn linkereierstok. Hij was eerst nog heel erg klein, maar is gegroeid. Hij is nu 5-6 cm doorsnee. Ik ben een week geleden naar een gyneacoloog geweest. Hij wil liever geen operatie, omdat hij dan bang is dat ik later geen kinderen meer kan krijgen. Dus, hij wil het liever zo lang mogelijk uitstellen. Het is niet normaal voor mijn leeftijd een kieste bij de eileider. Dat is voor vrouwen tussen de 35- en 55 jaar. De gyneacoloog wil wachten of het nu nog meer groeit. Over een week moet ik terugkomen, en dan zal hij weer gaan kijken. Zijn maximale is 7 cm. Ik hoop aan de ene kant dat hij weer is gegroeid, omdat ik er dan (hoop ik) zo snel mogelijk af ben.. Heeft iemand hier ervaring mee, wat er nog meer kan gebeuren? Of heeft iemand hetzelfde meegemaakt? Want, over 2-3 weken begint mijn school weer, en mijn stage. Ik hoop dat dan alle ellende dan voorbij is. Want, na 9 weken ziek zijn, heb je niet alleen maar last van je buik. Maar begint je hoofd ook. Ik sta elke ochtend op met geen doel. Ik weet niet meer wat ik moet doen... Heb je nog vragen , vraag gerust.. Groetjes, Jojanneke