Borstkanker en nu?
Hallo, Bij een familielid van mij is verleden jaar oktober borstkanker vastgesteld in 1 borst en die moest hals over kop geamputeerd worden. Ze had het zelf niet gemerkt maar een vriendin zag in de sauna dat haar ene borst er ineens raar uitzag, met een deuk. Dokters zeiden dat er geen uitzaaiingen waren maar dat ze voor de zekerheid 6 lichte chemokuren moest ondergaan. De laatste heeft ze maart dit jaar gehad. Ze is daar toen wel haar haar door verloren, dus zo licht was het volgens mij niet. Nu wordt er raadselachtig gedaan in de familie. Ineens heeft ze uitzaaiingen in haar rug.(ik was allang bang dat ze uitzaaiingen had) Ze moet nu eens in de 4 weken naar het ziekenhuis aan een infuus, wat het precies is wordt raadselachtig over gedaan. Ik maak mij vreselijke zorgen om haar en ik ben bang dat ze opgegeven is, omdat de kanker in haar rug zit, en na die borstamputatie had ik al het gevoel dat het niet helemaal goed was, maar ja, ik ben geen dokter. Ik ben echt bang, ze is 50 jaar. En ze is kettingrookster. Kloppen mijn gevoelens? Ik denk dat ze nog tussen een half en 2 jaar te leven heeft. Waarom denk ik dat? Omdat ik dat zo vaak heb gezien in mijn omgeving met mensen,die kanker hadden en kuren moesten ondergaan, ik ben zelf nl ook van die leeftijd. Wat denken jullie?
hallo leendert jan, wat vervelend dat dit is gebeurd met je familielid. Dat er uitzaaiingen zijn is inderdaad geen gunstig teken. Dat de artsen die niet in eerste instantie hebben vastgesteld kan gebeuren. Er zijn dan kwaadaardige cellen in het lichaam maar die zijn dan(nog)niet vast te stellen met onderzoeken. Dat ze nu elke vier weken een infuus krijgt zal denk ik chemotherapie zijn om de groei af te remmen. (ik kan niet iets anders bedenken hierbij). Bij uitzaaiingen in de rug word ook vaak bestraling gegegeven, maar ik begrijp dat ze dat niet heeft (gehad). Over de lengte van haar leven kan ik je niets voorspellen, dat ligt eraan hoe het zich verder ontwikkeld. Het is belangrijk dat de kwaliteit van haar leven zo goed mogelijk blijft, daarvoor wordt in eerste instantie gewerkt met remmende middelen. als dit niet (meer) werkt richt men zich op het verlichten van de klachten. Het is denk ik voor haar wel belangrijk om er in de familie over te praten zodat er geen geheimzinnigheid is en ze haar verhaal kwijt kan. het is natuurlijk aan haar met wie ze dit doet. Ik hoop dat je hier iets aan hebt en ik wens jou en je familie sterkte
Hoi Leendert Jan, Ben zelf kankerpatient en adviseer je eens te kijken op www.kanker-actueel.nl en www.oncoline.nl. Hier kun je veel informatie vinden. Heel veel sterkte en je mag mij altijd mailen...
hoi, wat moeilijk als er zo gek over gedaan wordt.. dat infuus zou ook nog een botversterkend middel kunnen zijn als het geen chemo blijkt te zijn. Een zogenaamd apd infuus, om te voorkomen dat haar botten gemakkelijk breken door de uitzaaiingen. Een tijd stellen is altijd moeilijk.. omdat het van zoveel factoren afhankelijk is. Maar probeer inderdaad met haar te praten zodat je wat duidelijkheid hebt, zodat ook jij weet waar je aan toe bent.. als ze dat zelf al weet! Een andere goede site is trouwens ook nog www.diagnose-kanker.nl groetjes M.
@Clan heel erg bedankt voor je hartelijke reactie en ik zal zeker op de sites kijken, en @Rings, je had het over openlijk praten in de familie. Nu is het zo dan die kant van de familie (schoonfamilie) die zijn heel erg van dat ze hun kop in het zand steken voor alles. En als er al over gepraat wordt, dan op een hele oppervlakkige koude en rare manier, net als eerst met die borstamputatie en chemokuren dat ze kaal werd. Er werd overheen gepraat of over gezwegen en door een bepaald persoon gepraat van dat ze maar flink moet zijn en enpubliek wel heel hard praten over dat ze zogenaamd zo\'n mooie pruik had en zo, maar dat was helemaal niet zo mooi, maar heel raar werd erover gedaan. Niet openlijk en realistisch. Dus praten kan daar niet. Ik kan het wel persoonlijk met haar, praten, maar alleen als ik samen met haar ben, en dat is maar heel sporadisch. Maar ik kan proberen over een weekje om haar te bellen, maar ze zitten nog in een ontkenningsfase. Dat is wel te begrijpen aan de ene kant, maar ja, t is wel moeilijk. Ik heb al zoveel van deze dingen gezien, en ook de fases waar men doorheen gaat (ontkenning, woede, verdriet, berusting, etc )
Ja, er zijn mensen/families die niet kunnen praten over hun ziekte. sommige mensen blijven tot het eind toe de kop in het zand steken. Ik vind het goed van je dat je wilt proberen met haar te praten. Als dit echter niet het bedoelde resultaat geeft voel je dan niet schuldig. je hebt dan geprobeerd en ik denk dat je familielid het toch prettig zal vinden dat er aan haar gedacht word en weet dat er iemand is bij wie ze terecht kan. sterkte