Een verhaal. Reacties zijn welkom

Voordat je dit leest wil ik nog even graag zeggen wie ik ben. Ik ben een jongen en student van 23 jaar. Ik heb eigenlijk een probleem. Iets anders zou ik er niet van kunnen maken. Mijn gezicht hangt aan de linkerkant (mijn linkerooglid staat redelijk omlaag en mijn kaak hangt naar beneden. Hierdoor zie ik er erg vermoeid uit. Dit is in het geheel niet te zien aan mijn rechterkant van het gezicht. Ook heb ik acnelittekens op het gedeelte net onder mijn beide slapen en dit allemaal heeft gigantisch effect op mijn leven. Eigenlijk ben ik al sinds de pubertijd erg onzeker door acne maar nooit in zo’n ernstige vorm van onzekerheid als nu en de laatste 2 jaar. Ik ben er nu zo’n 2 jaar van bewust dat ik dit heb. Ik weet wel dat sommige foto’s die ik vroeger zag van mijn linkerkant mij nooit zo aanstonden, maar ik besteedde er verder gaan aandacht aan. Eigenlijk heb ik vanaf die tijd het idee dat mijn leven op pauze staat, dat ik niet verder leef en geniet van het leven zoals het hoort. Het houdt mij 24/7 bezig. Voordat ik aan dingen dacht als een correctie eraan verrichten door middel van chirurgische handelingen was ik erg zwaarmoedig en had ik het idee dat dit gevoel nooit meer weg zou gaan, dat er niets veranderd aan kon worden. En eigenlijk gaat het mij niet eens zozeer om hoe andere mensen mij zien, maar het is meer mijn zelfbeeld, wat toendertijd ineens helemaal aan gort was. Mijn leven stond 2 jaar lang op zijn kop. Ik was extreem onzeker en had (en heb eigenlijk nog steeds) een ongewenste obsessie gekregen, namelijk steeds weer in de spiegel mijzelf bekijken door middel van een andere spiegel, zodat ik mijzelf zie zoals andere mensen dat zien. Dus niet in spiegelbeeld, maar een spiegelbeeld in een spiegelbeeld. De ware realiteit. Ook maakte ik steeds weer foto’s van mijn gezicht, (voorkant, rechterkant en linkerkant) en kon ik het steeds weer niet geloven dat die helften zo verschillen. Vanaf toen en nu nog steeds, benader ik mensen nooit met mijn linkerkant, en probeer zoveel dat te vermijden door ergens te staan of te zetten waar mensen mij alleen zien van de rechterkant. Al deze gevoelens die ik had, ervaarde ik als zeer heftig, het beangstigde mij en ik leed onder zware stress, ik kreeg haaruitval(ik dacht dat ik kaal werd), had nergens meer zin in, had nadat ik weer eens in de spiegels had gekeken een paniekerig gevoel, en belandde in een soort cirkeltje. Eigenlijk raar wat zoiets met je kan doen. Ik sliep ook erg weinig omdat ik het vaak in de avond deed, stiekem, en hierdoor nooit innerlijke rust ervaarde. Ik ging met dit verschrikkelijke gevoel slapen. Maar de laatste tijd gaat het stukken beter. Dit begon nadat ik eens op Google zocht naar soortgelijke symptomen en ik vond iemand die last had van minder spiervorming in de linkerheft van het gezicht. Dit gaf mij toch steun doordat er toch iemand anders was die dezelfde symptomen had, en aan de foto’s te zien was het ongeveer hetzelfde. Maar ik was er grotendeels van af toen ik mijzelf eens goed bekeek, wat dingen probeerde om het minder zichtbaar te maken. Tot mijn verbazing was er ineens weinig meer van te zien als ik mijn linkerwenkbrauw fronste zodat het ooglid ook mee omhoog kwam, en als ik mijn kaak wat naar voren duwde. Ik zag er ineens gewoon uit zoals ik het altijd voor ogen had. Gewoon normaal, zelfs wel leuk, dat meer dan genoeg is. Niet meer zo vermoeid en verzwakt. Ik zag er ineens gewoon uit, iets wat ik lang heb gewaand dat dit niet mogelijk zou zijn. Nu zit ik natuurlijk veel op van die kansloze websites te kijken van voor en na resultaten van mensen die plastische chirurgie hebben ondergaan. Werd daar ook een beetje moe van eigenlijk. Ik weet van mijzelf dat ik mij niet zal kunnen accepteren op de manier dat ik er nu uitziet. Ik was ook nooit van plan om naar een psychiater te gaan omdat ik zeker wist dat het niet psychisch was, maar lichamelijk. Ik vergelijk het een beetje met mijn hernia die ik 8 jaar geleden had. Ik werd in eerste instantie doorverwezen naar een fysiotherapeut, maar een hernia valt niet zomaar weg te masseren. Deze moet operationeel behandeld worden. Al heb ik heel erg veel nagedacht over dit onderwerp, de plastische chirurgie. De ethiek ervan en is uiterlijk eigenlijk wel zo belangrijk? Ik ben van mening dat uiterlijk eigenlijk niet belangrijk is voor de mensen waar je mee omgaat (anders zullen degene die dat wel hebben eens goed moeten gaan nadenken hoe hun precies in het leven staan), maar vooral het zelfbeeld is belangrijk. Wat wel een probleem is, is dat ik dit altijd voor mij gehouden hebt en nooit tegen iemand gezegd. Dit verandert toch ook wel je karakter. Wel merkte mensen het dat ik verdrietig was, maar ik zei altijd maar dat het niets was. Ook merken moeders altijd zulke dingen. Ik denk dat in mijn zwaarste periode, mijn moeder dacht dat ik homo was en dat niet durfde te zeggen. Dan kwamen er soms van die vragen waar ik me aan irriteerde. Maar als ik het ook niet zeg, gaan mensen vaak zelf conclusies trekken. En mijn moeder interpreteerde het op die manier. Maar het meest beangstigde wat ik nu nog een beetje heb is dat ik een terugval zou hebben als het bijvoorbeeld niet mogelijk is. Want ik ben ervan bewust dat ik het gevoel dat ik had, simpelweg gewoon blokkeer door die hoop dat ik heb gecreëerd de laatste tijd. Door die hoop heb ik weer zin in mijn leven. Ik denk dat iedereen dit kan overkomen. Ik ben zelf geboren en getogen in een normale omgeving met veel mensen, liefde en vriendschappen. Wat mij nu nog rest is het vertellen aan de mensen die ik liefheb, wat voor mij ook bijna onmogelijk is. Maar ik moet, want ik wil er gewoon vanaf. Ik wil gewoon mijn leven leven. Leuke dingen doen en genieten van alles, zoals het hoort. Zijn er meer mensen die zoiets ervaren hebben? Of elke reactie dan ook is meer dan welkom. Dit kan zowel naar mijn e-mailadres. Deze is te vonden onder mijn accountnaam Groetjes Diederik