[img]http://www.zielenknijper.nl/wp-content/uploads/2009/05/prof-dr-loren-mosher1.jpg[/img] [b]Hoogleraar psychiatrie geeft titel psychiater op: Ik doe niet meer mee aan deze fraude![/b] [b]Verraden psychiaters hun patiënten?[/b] Wanneer psychiaters ons een psychiatrisch medicijn geven, geven ze ons dan een ongezonde quickfix, en maken ze er een lucratieve zwendel van? Prominente psychiaters debatteren het explosieve probleem. Hoogleraar psychiatrie prof. dr. Loren Mosher heeft ontslag genomen in afkeer tegen de American Psychiatric Association (APA), waarbij hij stelt dat zijn collega psychiaters een onheilig verbond hebben gesloten met farmaceutische bedrijven. En substantiëel aantal gevallen van foute diagnoses en fraude ondersteunen zijn opvatting dat het welzijn van patiënten in geding is. Maar niet iedereen is het daar mee eens. Frederick Goodwin, M.D., host van de radioshow The Infinite Mind en voormalig directeur van de National Institute of Mental Health (NIMH), stelt dat een grote hoeveelheid onderzoek en duizenden verhalen van patiënten van lang geleden de waarde van psychiatrische medicatie voor psychische problemen bevestigen. En hij heeft het establishment achter zich staan. Die hem voorzien van getuigenissen, zoals de American Psychiatric Association, de National Institute of Mental Health en de National Alliance for the Mentally Ill. Ik wil er niets meer mee te maken hebben Loren R. Mosher, M.D. Prof. dr. Mosher is directeur van Soteria Associates, San Diego, en klinisch hoogleraar psychiatrie aan de School of Medicine aan de University of California in san Diego, Californië. De problemen ontstonden laat in de jaren 70 toen ik een controversiële studie uitvoerde: ik opende een programma Soteria Huis waar nieuw gediagnosticeerde schizofrenie patiënten zonder medicijnen leefden met jong, niet professioneel personeel die getraind was om naar patiënten te luisteren, ze te begrijpen en ze vriendschap te bieden. Het idee was dat schizofrenie vaak overwonnen kan worden met de hulp van betekenisvolle relaties, in plaats van met medicijnen, en dat dergelijke behandeling uiteindelijk tot gezondere levens zou leiden. Het experiment werkte beter dan verwacht. In de initiële zes weken stabiliseerden patiënten zich even snel als patiënten die met medicijnen werden behandeld in psychiatrische ziekenhuizen. De resultaten van de studie werden gepubliceerd in verschillende psychiatrische tijdschriften, verpleegkunde tijdschriften en boeken, maar het project verloor de financiering en werd gesloten. Temidden van de storm van controverse die volgde, werd de controle over het project ontnomen. Tevens werd ik geconfronteerd met een onderzoek naar mijn funktioneren als hoofd van de National Institute of Mental Healths centrum voor studie naar schizofrenie en werd ik buitengesloten van prestigieuze academische bijeenkomsten. Tegen 1980 werd ik geheel van mijn positie ontheven. Dit alles gebeurde door mijn standvastige houding tegen het overmatige gebruik van psychiatrische medicijnen en het negeren van medicijnloze psychologische interventies voor het behandelen van psychische problemen. Korte tijd later vond ik een politiek minder gevoelige positie bij de Uniformed Services University of the Health Sciences in Maryland. Acht jaar later deed ik mijn herintrede in de politieke arena als hoofd van het publieke geestelijke gezondheids systeem in Montgomery County, Md., maar niet zonder gevecht door vrienden van de farmaceutische industrie. De Maryland Psychiatric Society verzocht een farmaceutisch overheids comité om mijn credentials en voorschrijf praktijk te onderzoeken om er zeker van te zijn dat de Montgomery County patiënten de gepaste lees: medicatie behandeling zouden ontvangen. Daarbij regelde een pro-medicijn familie belangenbehartigers organisatie dat meer dan 250 woedende brieven werden verzonden naar de verkozen county uitvoerder die mij ingehuurd had. Gelukkig waren mijn werkgevers niet gedomineerd door de farmaceutische industrie, zodat ik mijn positie kon behouden. Waarom vind de psychiatrische wereld mij zon grote bedreiging? Omdat medicijn fabrikanten vele miljoenen dollars per jaar in de zakken van psychiaters in het gehele land laten stromen, zodat ze niet geneigd zijn om te erkennen dat medicijnen niet altijd in het belang van de patiënt zijn. Ze zijn te druk met het genieten van hun farmaceutische perkjes: spreekpenningen, onderzoeks giften, goede wijn, lekker eten. Farmaceutische bedrijven betalen via de neus om hun bericht naar alle psychiater in het land te verspreiden. Ze financieren symposia bij de twee voornaamste jaarlijkse conventies, bieden lekkere hapjes en muziek aan de conventie bezoekers en betalen 1000 tot 2000 dollar per spreker om hun waren aan de man te brengen. Het wordt geschat dat farmaceutische bedrijven in totaal gemiddeld 10.000 dollar per psychiater per jaar bijdragen aan hun opleiding. En, natuurlijk, vertellen de uitverhuurde psychiaters maar de helft van het verhaal. Hoe algemeen bekend is het, bijvoorbeeld, dat Prozac en andere antidepressiva van haar klasse sexuele dysfunktie veroorzaken bij minstens 70% van alle gebruikers? Wat zelfs nog veel enger is, is de hebzucht die een groot deel van het medicijnonderzoek beheerst. Men schat dat de medicijnfabrikanten gemiddeld 12 jaar hebben om de kosten terug te verdienen en winst te maken op een medicijn, voordat een generieke vorm kan worden ontwikkeld. Dus de druk om nieuwe medicijnen te testen hoopt zich op. In de psychiatrie verdienen organisaties tot wel 40.000 dollar voor elke patiënt die met succes een test doorloopt. En veel universiteiten, privé onderzoeksklinieken en individuele psychiaters leven van dit geld. Het goede nieuws is dat de media de achterstand aan het inhalen is. De New York News, Milwaukee Journal Sentinel en New York Post hebben recent artikelen of series gepubliceerd over de manier waarop farmaceutische bedrijven hoge psychiaters omkopen om hun medicijnen voor te schrijven. Lees verder op [url=http://www.moshersoteria.com/]MosherSoteria.com[/url]
