Bordeline
het is lang geleden dat ik weer eens wat schreef, het gaat niet goed met mij, waarom, een gevoel van leegte, angst, ik ben momenteel ziekenverzorger in luxemburg. ik heb onlangs te horen gekregen dat ik bordeline heb, en weg is mijn leven.ik ben al maanden op zoek naar een vriendin, maar kan dat nu wel vergeten. leven is als een puinhoop wat als een rode draad verweefen is in mijn leven. het maakt mij bang om verder tegaan. waarom, dat is het nou net ik weet het niet.in mijn hoofd is het zwart van binnen en het licht knopje kan ik niet meer vinden. alleen zijn is een hel, geen ouders die van mij houden, alleen zijn is niets goeds,voor ieder. waarom moet het toch zo wezen, ik wens ieder toch een beter gevoel en geluk, allwwn mij zelf niet
Het geluk zit in je zelf, een ander kan je niet gelukkig maken. Hoe kun je andere mensen helpen als je niet eens goed voor je zelf kan zorgen. Om gelukkig te zijn heb je echt geen vriendin nodig, het geluk zit in je zelf. Ga daar maar eens aan werken!!!!!!!!!!!! Sterkte.
ik kan mij voorstellen dat je schrok van de diagnose bordeleiner maar juist nu er een diagnose is kan je ook veel gerichter en beter aan jezelf werken en eerst leren van jezelf te houden is het probleem met je ouders onoplosbaar?? geen vriendin ???ik denk dat je daar momenteel ook als het er echt omgaat geen behoefte aan heb ,ja het idee en omdat je denkt dat de maatschappy het van je verwacht misschien maar leer eerst jezelf te accepteren dan pas kan er ruimte komen voor een relatie. als je nu aan jezelf werk merk je waarschijnlijk hoeveel puzzelstukjes er ineens op hun plek vallen kop op hoor Keulen en Aken zijn ook niet op een dag gebouwd