Jezelf ziek maken
Ik ben mij rotgeschrokken na een bezoek op de spoedeisende hulp met een sterke hypo (1.3), dat de internist mij vroeg of ik myzelf misschien regelamtig inspoot met insuline om zo ziek te worden. Ik vroeg hem uit te leggen wat hij bedoelde en hij gaf aan dat als iemand te veel insuline kreeg er een hypo opgewekt kon worden. Ik was geschokt van zijn vermoeden, daar dit geheel misplaatst is (en inmiddels aangetoont) maar later ook verbaasd over de veronderstelling. Mijn vraag is of dit Uberhaupt wel kan, zijn er echt mensen die dit doen? en hoe komen die dan aan insuline, gaat dit niet op recept? Wat kan het doel dan zijn van deze mensen, een hypo kan nl. erg gevaarlijk zijn. Is dit suicide dan? Zijn opmerking heeft mij een hele hoop verdriet gedaan, het geeft het vertrouwen van de mensen in MIJ aan! Gelukkig staat mijn huisarts 100% achter mij. Ik hoor dit graag van iemand, alvast bedankt!
Er zijn mensen die dat doen, meestal omdat ze er iets mee willen bereiken. Het feit dat de internist het vraagt heeft helemaal niets te maken met "dat hij je daarvoor aanziet". Het is puur bedoeld om bepaalde zaken uit te sluiten, zoals hij dat aan iedereen zou vragen, niet alleen specifiek aan jou. Dus het verdriet is totaal onterecht. Deze vraag heeft niets met een gebrek aan vertrouwen te maken. Niet te zwaar aan tillen dus.
Hoi Merel-me, Ook ik heb een paar jaar geleden iets meegemaakt in het ziekenhuis, waarbij de artsen dachten dat het tussen m\'n oren zat. Ik heb in 2001 een ongeval gehad en kwam op de eerste hulp terecht. Aangezien men de situatie niet vertrouwde (ze waren bang voor beschadigde nieren of inwendige bloedingen), wilde men mij een nacht ter observatie opnemen. Die ene nacht is een week geworden. In die week kreeg ik de volgende klachten: ademhalingsproblemen wegens gekneusde ribben (ik zat soms bijna tegen het hyperventileren aan), hoofdpijnklachten, geluiden kwamen dubbel zo hard bij me aan, hevige rugklachten. Omdat ik volgens hun \'vreemde\' hyperventilatieklachten had en niet de hersenschudding had volgens het boekje, werd mij gevraagd of ik problemen had. Ze dachten gewoon dat het tussen mijn oren zat. Er is me zelfs een telefoonnummer aangeboden van een hulpinstantie waar ik dan mee kon praten. Ik zei dat ik maar 1 probleem heb en dat is dat ik een ongeval had gehad en in het ziekenhuis lag. Na de week opname mocht ik naar huis. Nog diezelfde avond lag ik weer op de eerste hulp, omdat het thuis alleen maar achteruit ging met me. Alle bestaande klachten waren in alle hevigheid toegenomen. Ik werd weer op dezelfde afdeling opgenomen. Daar was ik niet echt happy mee, omdat ze me de eerste week totaal niet serieus namen. Toen ik vanaf de eerste hulp naar de afdeling werd gereden, kan ik me nog herinneren dat de verpleegkundige in de lift aan m\'n ouders vroeg of ik me thuis ook zo gedraag. Nou, mijn ouders hebben zich moeten inhouden..... Tijdens deze tweede opname kwam ik met verpleegkundigen te maken die mij in de eerste week niet serieus namen. Toen ik er de dagen erna complicaties bijkreeg, werd ik ineens wél serieus genomen. Toen konden er ineens wel een hersenscan en extra röntgenfoto\'s gemaakt worden, kwamen er een fysio en een neuroloog aan m\'n bed. In totaal (met de eerste week opname erbij) heb ik 3 1/2 week in het ziekenhuis gelegen. Op de dag van ontslag zei mijn behandelend arts dat de klap die ik had gemaakt toch harder was aangekomen dan zij in eerste instantie dachten. Deze verontschuldiging heeft mij goed gedaan. Ik doe af en toe vrijwilligerswerk in het ziekenhuis en als ik deze arts tegenkom, herkent hij me nog en zegt netjes gedag. Omdat hij voor een inschattingsfout durfde uit te komen, durf ik deze arts nog recht aan te kijken en vriendelijk gedag terug te zeggen. Sinds deze ervaring staan we echt op scherp als we weer met artsen te maken krijgen. In juli van dit jaar ben ik weer 2x opgenomen geweest waarvan 1x met een operatie. Deze keer heb ik bijna alleen maar goede ervaringen gehad. Maar op momenten dat iets me niet aanstond, heb ik wel gelijk actie ondernomen. Hoewel de ervaring van de 3 1/2 week opname na het ongeval geen positieve was, heb ik er heel veel van geleerd. Zo probeer ik er maar het positieve uit te halen.
hallo.mij is ook zoiets naars overkomen. tot mijn grote schrik kreeg ik vorig jaar augustus ineens gezondheidsproblemen: trillen, ik kon mijn ogen niet goed openen en moeite met lopen. na een week ziekenhuis ging ik naar nijmegen. hier werd ik zeer haastig en chaotisch bekeken en getest. conclusie: 'mevrouw, u heeft misschien last van aangeleerd gedrag'. vanaf dat moment ben ik een half jaar lang door elke arts aan mijn lot overgelaten, te wel ik echt erge problemen had. uiteindelijk ben ik door mijn eigen drammen in groningen beland. deze prof nam mij bij voorbaat serieus en luisterde. iets wat ik nog niet had meegemaakt. hij vermoedde wel een ziekte, m.g. genaamd. hiervoor kreeg ik een medicijn en binnen twee weken ben ik een heel stuk opgeknapt. al die tijd dacht ik dat ik misschien wel gek werd, of iets vreselijks had waar ik aan dood zou gaan. je wil niet weten wat voor hel ik heb doorgemaakt door dat ene etiketje van de arts in nijmegen. nog steeds vind ik dat een arts die dit op zo'n ongenuanceerde wijze poneert in feite ziekmakend bezig is en daarmee zijn/haar artseneed met voeten treedt. heel veel sterkte met je gezondheidsklachten, die ook al zonder de opmerking van de arts erg genoeg zijn! trouwens: ik ben het niet eens met de reactie dat je niet te zwaar moet tillen aan zo'n opmerking. een arts die zich spontaan zulke rare gedachten in zijn hoofd haalt als dat je jezelf wellicht zou hebben ingespoten, moet eens nodig zelf naar de psychiater. dit noem ik dus een klassiek geval van paranoia. dieuwke