Onzekerheid van kijkende mensen
Iets wat me dwars zit, dat is als mensen op straat of in een winkel naar me kijken, dan wordt ik daar heel erg onzeker van en ga ik me stom voelen. Ik durf de mensen ook niet aan te kijken. Bang voor afwijzende blikken ofzo. Ik vraag me dan af of ik niet raar uitzie, zouden m\'n kleren me niet staan, m\'n haar stom zitten ofzo? Ik snap dat dit waarschijnlijk niet zo is, en ik volg ook al maanden therapie. Maar nog steeds als een vreemd iemand naar me kijkt, krijg ik dat gevoel. Soms bij het afrekenen bij de kassa, als de kassiere vriendelijk is, heb ik er ook geen negatief gevoel bij, of rare gedachtes, maar dan ben ik wel krampachtig bezig met me zo \'normaal\' mogelijk te gedragen. Alsof ik anders bang ben raar over te komen omdat ik zo onzeker ben. Ik weet dat ik me niet echt raar gedraag ofzo, maar toch voel ik me zo onzeker. Ik weet niet waar het vandaan komt, en hoe ik dat krampachtige en die onzekerheid kwijt raak. Ergens heen gaan, waar ik nog nooit geweest ben, of niemand ken durf ik niet eens. Ik ben altijd bang raar te zijn.
Wat jij beschrijft komt erg veel voor en hoort bij een fase in je leven. Dit gaat vanzelf weer over. Je kunt jezelf er bij helpen door aan een hobby te beginnen, bijvoorbeeld, tekenen, musiceren, toneel,lezen etc. Daardoor concentreer je je op iets wat je leuk vindt en heb je minder tijd om je druk te maken over jezelf. Cassieres kun je het beste vriendelijk terug groeten, want zij krijgen opdracht van hun leidinggevende om elke klant te begroeten en dat is een taak. Mensen kijken altijd naar elkaar. Denk maar eens aan de mensen op een terrasje in de zomer. Die zitten iedereen te bekijken. Meisjes vinden het vaak leuk om bekeken te worden en doen hun best om er zo leuk mogelijk uit te zien. Misschien moet je dat ook doen: Een beetje makeup op doen en je haar goed verzorgen. Een leuke jas kopen. Wanneer je dwangmatige gedachten krijgt, kun je bijvoorbeeld een rol pepermunt meenemen en dan neem je een pepermuntje en concentreer je je daar op.
Dan is dat wel een erg lange fase, want ik heb het al zo lang ik me kan herinneren. Ik ben altijd erg verlegen geweest. En opmaken doe ik me ook. Ergens anders op concentreren vind ik dan wel erg moeilijk als ik merk dat iemand naar me kijkt. Maar ik zal het proberen.
probeer dit met een psychiater te bespreken. Dat is het beste wat je kunt doen.
Hallo Nikki, Je bent denk ik heel onzeker, maar je moet er niet teveel bij stil staan, want iedereen heeft namelijk in de loop van zijn leven een beeld van zichzelf ontwikkeld, wat je zelf samengesteld hebt uit persoonlijke ervaringen, die je dus op een bepaalde manier hebt leren verwerken. Het gaat er dus om hoe je jezelf ziet in relatie tot andere mensen. Als jij dus van jezelf vindt dat je verlegen bent, dan kom je zo ook over op andere mensen. Je hebt jezelf eigenlijk een stempel opgeplakt zal ik maar zeggen. Je zoudt moeten gaan proberen om niet meer zo naar andere mensen te kijken en op hen te letten, maar gewoon je eigen gang te gaan. Op een gegeven moment merk je dan, dat je er veel minder last van gaat krijgen. Je moet maar denken, andere mensen zien er misschien heel gewoon en ontspannen uit, maar dit is maar een stukje van hen wat je ziet, dit is de uiterlijke schijn, wie weet dat die mensen die naar jou kijken, zich nog stukken onzekerder voelen dan dat jij je voelt. Probeer je aan dit gegeven vast te houden en leer er boven te gaan staan, zodat je jezelf prettiger en vrijer kunt voelen. Hartelijke groeten, Bommie