Poging tot Zelfdoding en Psychotisch Depressief
Mijn moeder heeft vorig jaar kerst geprobeerd door haar polsen door te snijden omdat ze niet verder wilde leven, Ze werd opgenomen op de psychiatrische afdeling, maar wilde nergens over praten, ze is daar 4 weken gebleven en mocht daarna naar huis, ze moest om de 2 mnd op gesprek bij de psychiater en ze kreeg weer medicijnen. In mei dit jaar werd ze voor de tweede keer opgenomen en weer het zelfde verhaal, weer na 4 weken naar huis. Nu sinds twee weken is ze weer opgenomen en had of heeft last van psychose. Maar nu was het verschil dat ze al haar problemen vertelde, wat haar de afgelopen allemaal dwars zat. Ze wilde scheiden van mijn vader wat ik een goed plan vind, want thuis kan ik het bijna niet meer uithouden, het is altijd gezeik en als mijn moeder opgenomen is, komt alles op mijn dak neer, terwijl ik ook hele dag op school zit of mijn stage moet doen, tot nu toe ben ik de afgelopen twee weken niet eens heel dagen op school geweest omdat ik weer naar mijn moeder moest. Vandaag ben ik bij haar geweest, terwijl de afgelopen twee weken ik echt het gevoel en hoop kreeg dat alles anders zou worden, dat ze wilde scheiden van mijn vader en dat we gelukkig zouden worden op een goede manier, maar na vanavond is mij alle hoop ontnomen, want volgens mij gaat alles weer van voren afaan beginnen, mijn moeder begon al meteen waarom ik de was niet had opgeruimd en waarom ik niet voor mijn vader kookte. Ik kan toch nie alles alleen doen thuis, en mijn vader heeft weinig woorden nodig, vraagt mij niks, verteld mij niks, en vangt me niet eens op. Dat moet ik halen bij een soort tweede moeder, die mij al vanaf de kerst opvangt en mij probeert te helpen, maar zit nu in tweestrijd wat ik nu moet gaan doen, moet ik het huis uit, terwijl ik daar al weinig tot geen geld voor heb en mijn ouders blijken grote financiele problemen te hebben. Ik weet het niet meer, als ik heel erg boos ben dan ga ik mezelf met een mesje snijden terwjl ik dat eigenlijk niet wil doen. ik ben al bij jeugdzorg geweest op aanraden van mijn tweede moeder, jeugdzorg maakt zich grote zorgen om mij hebben ze gezegd. Maar ik weet niet wat ik ermee moet doen. Mijn vader en moeder hebben volgende week een gesprek met de psychiater maar ik het nu al het idee dat er weinig tot niks bepraat word, zodat ook de psychiater er weinig aan kan veranderen, dus zal mijn moeder hoogswaarschijnlijk weer over 3 of 4 weken naar huis komen, tot de volgende psychose en wie weet is dit dan wel de laatste psychose en lukt het haar wel om zich zelf dusdanig te verwonden dat het fout afloopt. Wie o wie kan mij hierbij helpen of een oplossing of raad geven wat ik hiermee aan moet. Eigenlijk wil ik thuis niet weg omdat ik het geld er niet voor heb, ik ben 17 jaar en zit nu in mijn eerste opleidingsjaar en wil zo graag mijn opleiding goed afmaken.
Mijn advies aan jou: kies voor jezelf en je eigen leven en vertrek (mogelijk naar die 2e moeder) of regel een begeleid zelfstandig wonen voor jezelf. Jouw ouders zijn volwassen (waarvan eentje ernstig ziek en dat is diep tragisch) en jij bent kind, ga nooit voor oudertje spelen want dat traumatiseert je leven meer dan NU te kiezen voor jezelf en je eigen leven te gaan leiden. Jouw vader moet zichzelf kunnen redden en de opvang van jouw moeder is niet jouw verantwoordelijkheid. Zij zijn zielig, maar jij bent op dit moment nog veel zieliger, zorg voor jezelf, kies voor jezelf!! hoe moeilijk ook. Ik weet niet hoe dat financieel te regelen is, misschien via die 2e moeder? Ik wens je veel geluk.
Ik kan niet bij mijn 2de moeder terecht, ten eerste omdat zij zelf de financiele benodigheden niet heeft en zelf nog een dochtertje heeft van 10 jaar. Zij alleenstaande moeder is en van een uitkering leeft, ik mag al elke dag bij haar eten en soms slaap ik bij haar. Het is gewoon dat ik mijn ouders niet nog meer in de financiele problemen wil brengen wat ze al zitten door van huis weg te gaan en begeleid kamerwonen te gaan wonen. Ik weet dat dat ook geld gaat kosten en als ik 18 ben krijg ik wel studiefinanciering maar van dat geld kan ik geen schoolgeld, boekengeld en ook nog eens een woning betalen, plus dat ik het nog moet inrichten en mijn kleding die ik af en toe nodig heb te moeten kopen. Ik heb nog een paard, wat ik zelf al zoiets denk, waarom verkopen zij dat paard niet, dat scheelt hun ook weer een hoop geld. Ik weet echt niet wat ik moet doen, voel me met de dag gewoon klote, en word boos en ga dan domme dingen denken, ik heb mezelf al meerdere malen gesneden met een scheermesje, terwijl ik beloofd heb dat niet meer te doen, maar blijf het wel doen. Het waarom snap ik zelf niet eens meer. Maar ik baal gewoon ontzettend van deze moeilijke situatie waarin ik bezeild geraakt ben. Met mijn vader kan ik amper praten want die doet overal maar heel makkelijk over.
Hoi Cammy, Ik heb effe rondgekeken op het internet, wat jij namelijk aan het doen bent is 'mantelzorgen', je zorgt voor een ziek familielid. Ik heb gegoogled 'mantelzorg zorgen voor een zieke ouder' en dat levert bijvoorbeeld de site www.kopstoring.nl op, waar weer veel links te vinden zijn. Het lijkt erop dat je vader niet begrijpt wat er aan de hand is, misschien omdat jij teveel werk uit handen neemt, of hij wil het niet weten. En je moeder HEEFT blijkbaar psychotische perioden. Heb je nog zussen, broers? Wat doen die? Andere familieleden, ooms, tantes? Of is jouw familie tegenover de buitenwereld helemaal normaal? Het belangrijkste is dat JIJ eraan ten onder gaat, maar jij bent nog (net) een kind, wie zorgt er voor jou? Voel je je veilig thuis? Geborgen? Wie geeft jou aandacht, zekerheid? Wie verzorgt jou als je ziek bent? Het is misschien afschuwelijk dat iemand het zegt maar jij kan jouw familie niet 'redden'! En dat je jezelf pijn doet om de andere pijn van al je problemen te vergeten is logisch, maar dat betekent wel dat er iets enorm mis is met de situatie waar je in zit. Realiseer je je dat jezelf pijn doet om andere pijn te verdrukken, want volgens mij is het dat? Je wilt niet dood of zo (dat is namelijk erg moeilijk te doen met een simpel scheermesje), je wordt gewoon gek van de situatie. Probeer je te realiseren in welke situatie je zit, hoe fout het is wat er gebeurt en hoeveel het jouw leven aantast. Waarschijnlijk hou je van je ouders maar probeer eerst jezelf te redden. Ga naar www.kopstoring.nl en probeer een manier te vinden om jouw eigen leven te leven. Ik wens je heeeeel veeeel sterkte!!!!
Jhaa ik heb nog een broer die ouder is dan mij, maar daar kan ik niks mee, omdat hij het schijnbaar allemaal niet zo belangrijk vind, hij is zelfs niet bij mijn moeder op bezoek geweest is het ziekenhuis. Ik heb een soort 2de moeder waar ik mijn verhaal wel kwijt kan, en als het nodig is en het mij teveel word kan ik daar altijd terecht om te blijven slapen, ze heeft gisterenavond ook mijn vader een email gestuurd, en uitgelegd hoe ernstig zij de situatie vind. Morgen hebben wij een gesprek met de psychiater, waar ik graag zelf ook bij wil zijn, zodat ik dan ook meteen alles mee krijg hoe het verder gaat lopen en of ze kunnen vertellen of het straks toch nog beter zal worden thuis. Zodat ik misschien toch nog thuis kan blijven. Maar de hoop is wel erg ver gezakt, en nee ik wil nog niet dood maar als ik me zelf pijn doe, dan lucht dat op een of andere manier op, vind het dom van mezelf dat ik het doe, maar kan het dan ook niet stoppen. Verder heb ik niemand die mij opvangt of waar ik echt tegenaan praat omdat ik de meeste niet echt vertrouw. Vanavond heb ik voor het eerst weer redelijk met mijn vader kunnen praten, na al die tijd. Het is wel zo dat het dan een paar dagen goed gaat en dan zakt hij weer in het oude patroon. Mijn moeder is nog steeds psychotisch maar ze heeft een mentor die morgen ook bij het gesprek aanwezig is.
Hoi Cammy, Het zou inderdaad goed zijn als je morgen bij dat gesprek aanwezig kon zijn. Waar hangt vanaf of dat wel of niet kan? Kun je apart die mentor van je moeder bellen en vragen of je erbij kan zijn? En misschien dan meteen vragen of je ook eventjes apart nog met de psychiater en de mentor kan spreken, want misschien is het fijn om even zonder je ouders erbij te vertellen hoe erg het met jou is. Maar misschien weten ze dat wel, maar het is goed dat te bevestigen. Het is gewoon letterlijk ongezond om zo goed als in je eentje voor een psychisch zieke ouder te zorgen, want daar lijkt het wel grotendeels op in jouw geval. Ik vind het bijvoorbeeld belachelijk dat jij ook nog eens voor je vader moet zorgen, eten koken doet ie zelf maar. Misschien werkt ie de hele dag , maar JIJ moet toch ook gewoon de hele dag beschikbaar hebben voor je studie en je eigen leven, vrienden/sociale leven/hobbies! Wat betreft die \'zelfpijniging\', ik heb dit ook jarenlang gehad (niet met mesjes maar op een andere manier) en opeens dacht ik \'waarom DOE ik dit eigenlijk?\'. Pas toen ik jaren later antidepressiva begon te slikken vanwege een serieuse depressie, verdween het. Door alle stress en trauma worden je hersenen ziek (volgens mij werkt het zo) en dan krijg je dit soort dingen. Op zich maakt het niet uit, je lichaam heelt wel weer. Eerst maar zorgen dat je hersenen weer gezond worden. Je zegt verder ook dat je mensen niet vertrouwt, waarom niet, waar ben je bang voor? Ben je er bang voor dat jouw toch al labiele situatie nog erger wordt? Ik denk dat het niet slechter kan worden, het kan alleen nog escaleren. Voor een buitenstaander is het altijd makkelijk om te zeggen dat het beter is uit huis te gaan voor je helemaal gek wordt, maar ik snap dat het niet zo simpel ligt. Mijn jeugd was ook erg raar, dat weet ik pas achteraf. Ik ben, sinds ik mijn eigen leven ben gaan leiden, normale families tegen gekomen, waar het echt een verademing was. Frisse lucht, ouders die hun kinderen gewoon omhelzen, knuffelen, duidelijke regels, schoon huis, enorm gevoel van veiligheid, nestwarmte, noem maar op. DAT te zien, maakte mijn hoofd zo schoon en heeft mij doen beseffen dat het voor mij heel goed zou zijn geweest om weggehaald te worden uit mijn jeugdsituatie. Ik hoop voor je dat het morgen een goed gesprek wordt, waar je duidelijkheid krijgt over wat je verder kan verwachten. Zorg dat die psych en mentor duidelijk doorhebben hoe erg het met jou gesteld is. Het huishouden en de zorg voor je moeder mogen niet (alleen) op jouw schouders terecht komen! Sterkte!
Nou, ik ben gisteren gelukkig bij het gesprek geweest, mijn moeder kon weinig zeggen maar haar mentor heeft in haar naam gepraat. Mijn vader was eerlijk en open gelukkig. Ik zie wel weer een klein beetje hoop dat het thuis beter zal gaan in de toekomst, voorlopig ligt mijn moeder nog wel in het ziekenhuis want ze gaan nu eerst proberen haar uit de psychose te halen en dan pas kunnen ze een behandelplan gaan opstellen. Ik heb ook mijn verhaal kunnen doen gisteren. Mijn vader is alwel een beetje omgedraaid en ik hoop dat het zo blijft maar meestal is dat bij hem van korte duur, hij gaat in ieder geval wel met mij mee naar jeugdzorg, want ik ben er nog niet uit of ik thuis weg moet gaan of dat ik thuis moet blijven, want financieel zie ik het eerlijk gezegd niet echt zitten dat ik uit huis ga. Dan kom ik straks in de problemen met geld, en dat wil ik echt niet. Ik vind het heel erg moeilijk maar het ziekenhuis zal nu in iedergeval doorgaan nu dat ze eindelijk na 9 mnd praten. Zo alleen kunnen ze geholpen worden.
Klinkt goed! Je gaat dus naar jeugdzorg voor hulp, hopelijk kunnen ze jou daar verder helpen met alle problemen. Kun je niet met je vader (en broer) een soort schema op papier afspreken, dat je het huishouden in drie delen deelt? Zodat je vader niet terugvalt in zijn oude patroon en dat jij enkele middagen en avonden helemaal voor jezelf hebt? Je hebt een tijdje geleden geschreven dat je moeder (IN of BUITEN een psychotische periode?) wilde scheiden van je vader. Wat zijn de oorzaken van haar psychoses? Stel dat ze opeens beter is, zou ze dan dat idee van scheiden weer oppakken? Ik wens je het allerbeste. En hoop dat de dingen duidelijk worden voor jou en je familie. Fijn ook dat je die 2e moeder hebt om op terug te vallen. succes!