Vriendin met Borderline

Hoi Aimee, Mijn vriendin heeft me afgelopen zaterdag (5-6-2004) ten huwelijk gevraagd. Om maar even aan te geven hoe het op dit moment gaat met ons. We trouwen volgend jaar mei/juni. Groetjes, Strauss

Hoi, Strauss, Ik ben 46 jr, en sinds 4 jr weet ik dat ik het ook heb. Hoe je er mee om moet gaan? Het beste zou je je door een goede psygiater moeten laten adviseren, als het moeilijk gaat. Iedereen is nl anders. Het is idd zo, dat als iemand waarvan ik houd (dus niet een vage kennis of zo) bv tegen mij zegt: wat staat die rok stom, dat het dan buitensporig lang door mijn hoofd blijft spoken. Of als mijn man erg aardig tegen een andere vrouw doet, denk ik gelijk dat ik veel lelijker, dommer onaantrekkelijker etc. ben, dan haar, terwijl ik met mijn verstand wel beter weet, het is je gevoel die in die dingetjes blijft steken. zie vervolg...

Bij mij kwam het door een jeugdtrauma. Ik begrijp mezelf nu ook beter omdat ik weet dat ik het heb. Je verstand zegt: het valt wel mee, en je gevoel zegt: nee het is heel erg. Voor jou is het denk ik belangrijk, dat je het je niet persoonlijk aantrekt als zij doorblijft gaan over iets kleins wat je gezegd hebt, en liefde en geduld op te brengen, hoewel dat moeilijk is, denk ik. Borderline schijnt bij 1 op de 10 mensen voor te komen. Aan mij zie je ook niks, ik zie er jong uit en reageer normaal, alleen heb ik dus dat ik meer pieker dan anderen en me de dingen meer aantrek wat mensen waarvan ik hou doe. Ik kan ook moeilijk tegen hoge druk van bovenaf. Toch wil ik geen onderdanige man, juist niet, ik wil juist dat hij sterk is, en een regelaar, daar voel ik me veilig bij. Maar iedereen is anders, en de naam borderline... nou... neem het svp met een korreltje zout, want de 1 heeft dit en de ander HDHD of HDD, nou, niemand heeft helemaal niks :)

Hoi Aimee, Bedankt voor je reactie. Wat ik ook moeilijk vind is om (gepaste) afstand te houden. Je bent net verliefd en je wilt het liefst hele dagen op elkaars lip hangen. Dit is mijn eerste serieuze relatie, maar het is er gelijk een met veel bagage. Dat maakt het moeilijk. Ik heb het niet onderschat, want ik wist al vantevoren dat ze borderline heeft. Ik heb hele brede schouders en ik heb engelengeduld. Dat scheelt een hoop. Diep in je hart had je het het liefst anders gehad. Maar toch, ik accepteer haar zoals ze is. Ze is voor mij gewoon die lieve meid en niet een "borderliner". Bij haar zijn het echt periodes waarin je merkt dat ze iets mankeert. Al vind ik dat een groot woord. De ene week merk je er echt helemaal niets van en de andere week zit het gewoon ontzettend tegen. Enkele weken geleden merkte ik gewoon dat ze me ontliep, omdat er iets was gebeurd. Ik nam een beetje te veel "initiatief". Het ging allemaal te snel voor haar. Ze zei na die week dat ze ineens bang van mij was. Nou vond ik dat nog niet eens het ergste, maar het feit dat ze het niet tegen mij durfde te zeggen. Ze heeft haar probleem in die week besproken met een goede vriendin, die vriendin heeft toen gezegd dat ze er met mij over moest praten. We hebben daar toen een goed gesprek over gehad. Sindsdien gaat het stukken beter en doen we alles stap voor stap en laat ik haar min of meer aangeven tot hoever ze wil gaan. Ik heb haar de teugels in handen gegeven, zij mag ze laten vieren of juist strakker aanhalen. Wat je als "buitenstaander" nogal gauw doet is dat je alle karaktertrekken onder de noemer 'borderline' plaatst. Je gaat al haar reacties te lijf met de opmerking; Dat zal wel van borderline komen. Hoe ga je daarmee om? Hoe kan ik die punten onderscheiden? Op dit moment krijgt ze nog therapie (de Linehan-methode). Ze heeft me gevraagd of ik daar een keer bij wil zijn, om te zien wat daar allemaal in behandeld wordt. Dan kan ik ook eventueel vragen stellen over die dingen die ik niet begrijp of die ik moeilijk vind. Ik heb meteen ja gezegd. Zo ziet ze ook dat ik me voor de volle honderd procent voor onze relatie in wil zetten, dat ik haar accepteer zoals ze is. Ik heb haar op de man af gevraagd of ze het erg zou vinden als ik niet mee zou gaan. Ze zei van niet, maar ik denk juist wel dat het voor haar erg belangrijk is dat ik een keer mee ga. Ik ben nu ook een boek aan het lezen over borderline. "Wat borderline met je doet" van A. Hegger. In dit boek worden verhalen verteld door mensen met een borderlinestoornis en daaromheen wordt uitgelegd wat borderline is, hoe je daar als naasten mee om moet gaan etc. Ik wil weten wat er in haar hoofd omgaat. Hoe zij over bepaalde dingen denkt.

Beste Strauss, Wat ontzettend lief dat je met haar mee wilt gaan! Ook al doet ze of het haar niet uitmaakt. En verder merk ik dat je ontzettend je best doet zo lief en goed als je kunt te zijn. En je hebt gelijk: je moet niet ieder dingetje benoemen als borderline, dat leeft ook niet relaxed, en bovendien ga je jezelf dan een soort psygiater voelen in plaats van haar man. Ik vind het echt fantastisch hoe je je opstelt, maar begrijpelijk is ook heus wel, als je eens je geduld verliest, daar hoef je je niet voor te schamen. Het draait niet allemaal alleen om haar, het draait om jullie samen. Jij bent er ook nog, en vergeet niet ook ruimte voor jezelf te nemen, en als er kinderen komen, wordt de situatie weer heel anders. Ik heb er 3 gehad, en omdat ik dus ook verlatingsangst altijd heb gehad, was de komst van mijn eerste kind zo ontiegelijk fijn! Uit mijn buik! Niet te beschrijven. Na 4 jr. kregen wij een dochterje, zij is na 10 mnd aan kanker overleden, toen kon ik niet meer eten, maar daar kreeg ik een drankje van de dok. voor. Gelukkig werd ik meteen weer zwanger, en onze oudste zoon is nu 17jr. En ik heb inmiddels een lieve schoondochter. Maar wat ik wil zeggen, is dat als je kids hebt, alles anders wordt. Dan is de aandacht verdeeld. Ik zal nu stoppen, anders wordt het bericht te lang. Je bent een kanjer voor je vrouwtje, toppie! Groetjes Aimee

Ik moet eerlijk zeggen dat ik nu nog niet aan kinderen wil beginnen. Ik ben nog te jong vind ik zelf (21). Als het aan mijn vriendin ligt dan over een jaar of 3/4. Boek "Wat borderline met je doet" Inmiddels twee weken verder, het boek van A. Hegger heb ik helemaal uitgelezen (binnen 2 dagen eigenlijk al) en ga het binnenkort nog eens lezen. Ik kan zeggen dat het boek voor iedereen een aanrader is. Ik heb er al heel veel aan. Ik begrijp sommige dingen nu veel beter. Wat goed is voor mijzelf. Ik weet nu dat het niet per sé aan mij hoeft te liggen. Ook ik ben niet altijd makkelijk namelijk, iedereen heeft zo zijn tekortkomingen/beperkingen. Nu ik dat weet, kan ik het makkelijker van me af zetten. Ik neem de dingen niet meer zo persoonlijk op. In de praktijk Vanmorgen had ik een aanvaring met mijn vriendin. Als ze dan een keer zo tegen me uitvalt, met al dan niet een gegronde reden, vind ik prima. Maar als er één ding is waar ik niet tegen kan (en dat deed ze vanmorgen), ze loopt zomaar de deur uit, dan geeft ze nog een paar opmerkingen die mij totaal met de grond gelijk maken, waar ik vervolgens niet op kan reageren. Geluk bij een ongeluk, ze was iets vergeten en kwam nog even terug. Ze was inmiddels weer bijgedraaid en ik heb het toen met haar uit kunnen praten. Even was ik bang haar kwijt te raken vanmorgen. Een uur later krijg ik een mailtje van haar dat het haar spijt. Is natuurlijk erg lief, maar een excuses daarvoor maken is voor mij niet nodig, ik ben erg vergevingsgezind en het is gewoon niet nodig. Ik heb het vanmorgen niet makkelijk gehad, maar ik weet dat ze het zelf ook moeilijk had. Nou kwam het vanmorgen niet geheel onverwacht, weken is het goed gegaan. Geen enkele crisissituatie of wat dan ook gehad. Het zat er gewoon aan te komen. Niet dat ik nou zo negatief over haar denk hoor, absoluut niet. Het tegendeel, ik heb haar meerdere malen gezegd de afgelopen weken, dat ik vond dat het supergoed ging met haar. Ik zeg dus niet alleen iets wanneer het niet goed gaat, ik laat haar ook duidelijk merken wanneer ik vind dat het hartstikke goed gaat. Het prille begin Het begin van onze relatie verliep een beetje stroef. We begrepen elkaar totaal niet. Al had ik het idee dat zij mij meer begreep, dan ik haar. De afgelopen weken heb ik er echt van kunnen genieten. We begrepen elkaar hartstikke goed, elkaar aankijken is al voldoende. En zo hoort het ook te zijn wanneer je hartstikke verliefd bent op elkaar. Ik denk dat ik hier mede geholpen ben door het boek dat ik gelezen heb. Ik begrijp haar reacties nu ook veel beter. Ook al kunnen dat ook gewoon onaangename karaktertrekjes zijn. Therapie Morgen ga ik met haar mee naar haar Therapie. Ik heb al wel begrepen dat het een individueel gesprek is normaal gesproken. De therapeute zal ook vragen gaan stellen aan mij. Ik vind alles prima, maar ik ga wel in elk geval duidelijk maken dat ik er voor mijn vriendin zit en niet voor mijzelf (althans, wel voor mezelf, maar om meer achtergrondinformatie te krijgen over haar en borderline). Wanneer ik hulp nodig heb, dan vraag ik daar zelf wel om. Ik sta wel overal voor open. Ik ga maar eens stoppen met deze posting, anders wordt het zo´n lang verhaal. Ik kan nog uren doorschrijven. Is ook een beetje een hobbie van mij, schrijven! (ik ben een zogenaamde hobbie-journalist).

Hoi, lieve Strauss, Je schreef dat je pas 21jr. bent. Wat ben je ontzettend volwassen voor je leeftijd! Is je vriendin van dezelfde leeftijd? Volgens mij speelt de jonge leeftijd ook een rol. Toen ik zo oud was als jij, was ik zwanger, en mijn man was 35, dus die kon mijn kinderachtige buien enigszins opvangen, hoewel ook niet helemaal. Geniet svp nog volop van het leven, want je bent nog jong en zou wat zorgelozer horen te zijn. Gaat eens lekker uit jullie dak! Neem het leven niet al te serieus, en probeer van elke dag een feestje te maken! Liefs Aimee (ik ben al 46 en heb 3 kids van jou leeftijd)

Dat ik zo volwassen/serieus ben op mijn 21e heeft met dingen te maken uit mijn verleden. Ik ben heel snel volwassen geworden doordat mijn ouders gescheiden zijn. Mijn vriendin is 20. Het is overigens niet zo dat ik wat overgehouden heb aan het feit dat mijn ouders gescheiden zijn. Ik ben gewoon, min of meer gedwongen, snel volwassen geworden. Ik geniet verder wel van het leven hoor, daar gaat het niet om. Ik doe genoeg andere leuke dingen. Maar wil gewoon graag bij mijn vriendin zijn. Ik wil dat het goed gaat tussen ons.

Hoi, mijn ouders zijn ook gescheiden toen ik 17 was, en toen kwam ik op straat te staan, maar toch weet ik nu, dat ik dus pas zo rond mijn 30ste volwassen was, ondanks dat ik 3 kinderen had. Als je maar een beetje uit je bol kan gaan en kan lachen in je leven, anders wordt het niet tof...

Ik maak ook genoeg lol hoor. Ik heb twee tijdrovende hobbies waar ik heel veel lol aan beleef. Het is niet zo dat ik constant serieus bezig ben. Ja serieus lol aan het maken. Ik heb genoeg afleiding. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 7 was. Dat heb ik dus niet bewust meegemaakt, maar was wel altijd de speelbal van mijn ouders.

Gelukkig heb je leuke hobbys, maar in het begin kwam je op mij wat te volwassen over. Mijn kinderen zijn 17,19 en23, en omdat je 21 bent, dacht ik, als je maar geen tobber wordt, die alles perfect probeert te doen, dat vind ik akelig voor jou. Als je maar lol hebt, en dat heb je dus wel! Hou je haaks! Groetjes Aimee

Hoi, Strauss, hoe is het nu? Gaat het een beetje goed? Liefs, Aimee

Hoi Aimee, Is al weer even geleden dat ik hier op het forum gekeken heb. Vandaar mijn (extreem) late reactie. Het gaat ontzettend goed tussen mij en mijn vriendin. Ze heeft een hele moeilijke periode achter de rug. In haar therapie heeft ze nu een blok emotie-regulatie gehad. De afgelopen twee weken stond onze relatie overigens wel op een laag pitje. Ze zat niet zo lekker in haar vel, omdat ze erg in zat over haar tentamens. Met andere woorden, het was vaak dat ze om 11 uur naar bed ging en meteen ging slapen. Zo gezellig vond ik dat niet, ik had maar weer een beroep gedaan op mijn engelengeduld. Verder gaat het hartstikke goed tussen haar en mij. We gaan volgend jaar aan het begin van het jaar samenwonen. Dat zegt genoeg lijkt me. Ik heb op dit moment weinig moeite met de dingen die gebeuren. Ik voel soms de stemmingswisselingen van haar aankomen. Het kan er soms grof aan toe gaan. Laatst is nog een tussendeur gesneuveld, omdat ik mijn voet tussen de deur had gezet. Ik weet precies wanneer ze weer voor rede vatbaar is na een uitspatting. Dus het komt altijd binnen enkele minuten weer goed. Van elke ervaring wordt ik weer een beetje wijzer. Ik geniet gewoon van elke dag dat het goed gaat. De minder leuke dagen vergeet ik gewoon. Komend weekend gaan we een weekendje met een cruiseschip weg. Lekker winkelen in Düsseldorf en Keulen. Min of meer om de afgelopen twee weken in te halen. Ze voelde zich daarover schuldig, daarom verwen ik ze nu een weekendje op een cruiseschip. Hoe gaat het nu met jou Aimee? Met vriendelijke groet, Strauss (je mag ook wel rechtstreeks mailen, als je dat fijner vind) Dan geef ik mijn e-mailadres wel.

Hoi, Strauss, fijn dat het goed met jullie gaat. Hier is het crisis. Mijn oudste zoon (24) wil het huis niet uit,is zeer agressief vanwege speedgebruik en XTC, en ik voel me in mijn eigen huis niet veilig. De anderen lijden er ook erg onder. Hij terroriseert het hele huis. Hij is gabber, nu skin (terrorcorps), en zeer onberekenbaar en agressief, 2 meter lang en zo sterk als een beer. Soms is hij ff lief, maar dat duurt maar een dag of zo. ik ben met allerlei instanties (zoals het CAD) bezig hem het huis uit te krijgen, want we gaan er aan kapot. Ik ben momenteel rijp voor een inrichting en sta strak van de tranquilizers en slaappillen. Doodsbang ben ik voor mijn eigen kind, dat hij mij of de anderen doodslaat. Volgende week is mijn maatschappelijk werker van het CAD er weer, want die is nu ziek. Ik ben ook bij politie geweesd, en hij staat nu op een zwarte lijst, dat als hij weer agressief en link wordt, sluiten ze hem een nacht op in de cel. Gelukkig werkt hij nog wel. Ik snap niet dat hij het huis niet uit wil, als hij mij zo'n rotmoeder vindt (hij is verwent, maar de politie zegt dat het niet aan mij ligt, want ik heb al mijn kinderen hetzelfde opgevoed en de anderen gaan wel goed en zijn normaal). Ik heb hem altijd veel liefde gegeven en alles wat zijn hartje begeerde. Maar misschien is er iets fout gegaan bij de bevalling, want dat duurde 16 uur. Hopelijk gaat hij gauw op zichzelf wonen, dan krijgen wij rust in de tent. De honden zijn ook heel bang voor hem. groetjes Aimee

Aimee, Ik vind het rot voor je dat jou dit overkomt, alsof je nog niet genoeg meemaakt. Ik denk niet dat het van je oudste zoon ergens aan te wijten is. Waarschijnlijk is het gewoon een uit de hand gelopen experiment met drugs. Ik hoop wel dat hij er vanaf kan komen. Meer hoop ik nog dat hij op z´n eigen gaat wonen. Veel sterkte

Hoi, hij laat zich nu gelukkig behandelen, het blijkt dat hij het al ruim 10 jaar gebruikt, en ik dacht dat hij gewoon last had van zijn pubertijd........ wat kan je toch naief zijn als ouder.... Maar hij wil nu echt! Dat vind ik positief, daarom geloof ik ook in hem.

En je moet altijd in hem blijven geloven... dan zal het goed komen, daar ben ik van overtuigd.

Dank je Strauss, nee ik zal mijn kinderen nooit laten vallen, dat vind ik wel zo gemeen, dat ben ik niet van plan. We steunen elkaar, Groetjes, Aimee