Zo\'n rare ervaring....
Hay, t is zo\'n rare ervaring om oud te worden. Aan mijn uiterlijk denken ze meestal dat ik rond de 38 ben, maar in werkelijkheid ben ik bijna 49 jaar. Ik vind het zo raar dat meer dan de helft van de mensen jonger is dan ik. Dokters zijn jonger, hulpverleners, winkelpersoneel, enz. Bijna overal zijn ze jonger. Ze zeggen ook haast geen U meer, en daar kan ik maar niet aan wennen. 99% zegt jij, ook hulpverleners, terwijl ik wel U tegen hun zeg. k Voel mij vernederd als vreemden gelijk je en jij tegen mij zeggen, net alsof ze me niet serieus nemen en op me neer kijken. Bij kinderen kan ik er al helemaal niet tegen. Mijn eigen kinderen zijn tussen de 20 en de 27 jaar en zeggen nog altijd u en vrienden van hun ook, maar bv buurtkinderen, snotneuzen van tussen de 3 en 16 jaar zeggen JIJ en noemen bij bij mijn voornaam. Kleuters neem ik het niet kwalijk, want het komt door de moeders denk ik dan, maar van opgeschoten jongens en meisjes vind ik het zo brutaal en respectlos uit hun waffel komen. Maar ze hebben het niet eens in de gaten. Neefjes en nichtjes aan mijn mans kant van de familie (tussen de 5 en22 jaar) verrekken het ook om tante en U te zeggen. Dan neem ik ook geen kadotjes en snoep meer voor hun mee buiten hun verjaardag om. Ik heb het wel gezegd dat ik het onbeschoft vind klinken als ze mij bij mijn voornaam noemen, maar ze zeggen gewon: i ga tegen JOU echt geen tante zeggen of U hoor. Nou, dan heb ik het helemaal met ze gehad. Op die familiebijeenkomsten waar mijn eigen kinderen (die ouder zijn dan die kinderen) zich wel correct gedragen en die nefjes en nichtjes mij van een afstand aanroepen met :Hee, jij, kom is hier? Nou, sorry hoor, dan doe ik net of ik doof ben. Ik had laatst een begrafenis met een grote groep kampers (mensen a la Frans Bouwer), en je kunt zeggen wat je wilt van die mensen, maar ze hebben hun kinderen WEL manieren bijgebracht. Het viel me meteen op, dat ze U zeggen, en als er een groep zit en er is daar geen stoel dat ze voor je opstaan en er op staan dat je als opudere gaat zitten, nou daar kan het doorsnee burgerkind nog wat van leren. Ik wordt te oud voor deze wereld, denk ik. Ik heb het gehad.
Beste Aimee, Bij het lezen van de drie bovenstaande stukje bekroop mij een gedachte die zei: “dit kan niet waar zijn”. En in één van die stukjes las ik een zin, ik citeer: “Dan neem ik ook geen cadeautjes en snoep meer voor hun mee buiten de verjaardag om”, waaruit ik de volgende conclusie trok. Aimee is afkomstig uit een Indonesisch gezin. In de (Indonesische) opvoeding zit een diepgeworteld respect naar, met name de ouderen. Deze moeten te allen tijde respectvol worden bejegend en met u worden aan gesproken. (Vertel me als ik het mis heb) Voor mij is dit zeer herkenbaar. Ook ik ben in die zelfde trant opgegroeid en opgevoed.(Indo) Echter toen ik merkte dat ik door deze opvoeding en zienswijze van mijn moeder telkens maar weer het onderspit moest delven, heb ik op jonge leeftijd die principes over boord gezet. Uiteraard was dat zeer tegen de zin van mijn moeder in. Daarmee is niet gezegd dat ik geen respect voor anderen heb. Ik schrijf hier bewust niet ouderen, omdat in mijn visie, zij namelijk niet de enigen zijn die respect verdienen. Ik heb respect voor iedereen, mits die ook respect voor zijn/haar omgeving heeft. Dat mensen mij niet met u aanspreken ervaar ik beslist niet als vervelend of brutaal. Het haalt mij namelijk van dat voetstuk af, dat al snel door het woordje U gecreëerd wordt. En het geeft mij de gelegenheid om tussen de mensen te staan en niet boven hen. Hiermee wil ik beslist niet zeggen dat Aimee zich verheven voelt boven de rest van de mensen. Onze kinderen hebben we opgevoed met het besef respect op te brengen voor anderen, normen en waarden te hanteren en fatsoenlijk te zijn. Dat ze mijn vrouw en mij daarbij tutoyeren, daar hebben wij geen moeite mee. Maar ons bij de voornaam noemen is uit den boze. Zijn het daarom minder goede kinderen? Nee, want zij weten waar hun plaats is. En daar kan en zal het woord U niets aan veranderen. Aimee, het is algemeen bekend dat een mens sneller iets aanleert dan afleert. Daarom wil ik het advies geven om te proberen met de tijd mee te gaan. Hierbij hoeven oude principes niet te vervallen, maar ze mogen wel naar de achtergrond. Denk er niet te veel over na en maak er geen al te groot punt van. En roept een nichtje van een afstand: “Hé, jij kom eens hier”, duik dan niet weg, want dan ben je toch weer die ondergeschikte waarvan onze ouders altijd hebben gezegd dat wij dat moeten zijn. Laat het dagelijkse leven niet beheersen door constant bezig te zijn met respect, normen, waarden en fatsoen, maar kijk ook naar gezelligheid, plezier liefde en geluk. Misschien is het al opgevallen Aimee, maar ik schrijf met opzet geen je, jij of u. Waarom niet? Uit respect, omdat ik in de verhalen las dat het moeilijk is om je en jij te aanvaarden. Ik ga niet vertellen wat er moet gebeuren, nee……………, ik wilde alleen de nadere kant laten zien. Laten zien dat het leven van een 49 jarige vrouw veel meer inhoud, dan ze zelf denkt. Succes
waarom zouden die kinderen voor jou wel respect moeten hebben terwijl jij totaal geen respect voor hun heb????
Graag zou ik willen weten of er nog meer ouderen zijn die het zo voelen. Ik weet wel dat er mensen van mijn leeftijd tegen mijn kinderen zeggen: \"zeg maar jij, anders voel ik mij zo oud\" Dan denken mijn kinderen: maar je bent toch oud? Maar dat zeggen ze niet. Mijn kinderen hebben er ook moeite mee. Ze kunnen geen jij zeggen tegen oudere mensen. Dus graag zou ik ook willen weten of er ook jongeren zijn (misschien 1 op de 100.000 ) die er ook moeite mee hebben jij tegen een oude bok te zeggen? En ouderen die het net zo voelen als ik? Die zich ook brutaal bejegend voelen en daardoor vernederd door jeugd en andere mensen. Het gaat ook om de manier waarop. Als je vriendschappelijk met elkaar omgaat zeg je vanzelf: zeg maar jij. Of als een kind closer wordt, dan neem je het niet zo nauw. Maar als je eigen kinderen wel manieren kennen en familiekinderen van 1 kant niet?
Wie zegt dat Aimee geen respect voor haar haar kinderen heeft? En wie zegt dat zij geen respect voor andermans kinderen heeft? Kan ik nergens uit opmaken. Beetje vreemde reactie. Beetje haatdragend naar haar toe. Ik lees hier vaker,maar ik reageer niet zo vaak, maar volgens mij schrijf jij ook onder een andere naam. Omdat je haar ook aanviel omdat ze maagdelijkheid van een 15 jarig meisje belangrijk vindt. Volgens mij ben jij dezelfde vrouw die daar zo fel op reageerde. Dat je haar voor Moeder Theresa uitmaakte omdat ze tegen een kind van 15jaar zegt dat ze beter nog een tijdje maagd kan blijven. Iets waar ik mij trouwens helemaal in kan vinden. Mijn dochters hoeven niet zo jong al sex te bedrijven, zeker zal ik ze er voor behoeden, als ik dat kan.
Hoi aimee Dit ligt puur aan het opvoeden van je kinderen. Ik ben 20 jaar en ik schrik ook elke dag wat kleine kinderen zeggen tegen elkaar en tegen hun ouders waar ik van denk dat heb ik nog nooit durven zeggen. Jonge meisjes die erbij lopen als een hoer (sorry voor mijn taalgebruik) en dan denk ik bij mezelf het zal je kind maar wezen. Ik heb dan geen kinderen maar ze gingen echt de deur niet uit in een supermini rok. En dat taalgebruik zo grof ik erger me dood aan sommige kinderen meestal ligt dit aan de opvoeding en aan wat ze allemaal buiten horen en wat ze op school van elkaar leren. Groetjes leeuwtje
Beste Nak, U voelt het inderdaad aan, warm zogezegd. De ouders van mijn moeder hebben 22 jaar in Indonesië gewoond en mijn moeder is geboren op de boot van Indonesië naar Rotterdam. Ik ben inderdaad opgegeroeid met de Indonesische keuken, en mijn moeder had de inrichting ook een beetje zo. Ook de Indonesische gastvrijheid. Maar ook........ leerde mijn moeder mij gemene Indonesische vrouwentrucjes, om de man te beinvloeden, door kruiden zo zo door het eten (om te zorgen dat je man je extra bemint, maar ook, als hij allen op pad gaat, om te zorgen dat vrouwen bij hem uit de buurt blijven). Alle Indonesische vrouwen kennen die trucjes wel. ik ben daar niet blij mee en niet trots op. Ook de klap met de leren pantoffel op je bibs en hard ook als je stout was. Ik ben altijd wel erg beinvloed door mijn moeder, ben pas sinds 2 jaar wat meer van haar afgeweekt. Ikzelf zou ouderen bv nooit tegenspreken, ook al ben ik het totaal niet met ze eens. Inderdaad zit er veel van de Indonesische cultuur in mijn opvoeding, al heb ik geen Indonesisch bloed. Maar ik heb wel, door mijn moeder veel gewoontes overgenomen. Zo voel ik het ook als een belediging als mensen op onze feestjes niet van mijn eten willen eten, dat ze zeggen op verjaardagen en feestjes: \"neen dank je, ik heb al gegeten\" Daar heb ik dan 3 dagen voor in de keuken gestaan. ik ben daardoor al zo vaak door vrienden van mijn man beledigd, dan denk ik: \"als je geen honger hebt, neem dan een klein beetje, voor de gastvrouw\" Dit schijnt ook Indonesisch te zijn. Ik kan het nog niet opbrengen om een bakje pinda\'s en een schaaltje blokjs kaas en chips op tafel te zetten. Het moeten altijd zelfgemaakte specialiteiten zijn, en vers, ook niks uit potjes of bakjes, daar voel in mij nit lekker bij. Dus inderdaad, ik verwacht respect van kinderen, maar dat kan je hier niet verwachten, in Frankrijk, waar mijn vader woont nog wel. Ik heb mij als kind ok altijd in gezelschap moeten stilhouden, wegcijferen, \"onzichtbaar\" maken, waardoor ik later nog last had, dat mensen bv aan iedereen vragen: :\"wat wil je drinken/ \" en dan mij voorbij gaan. Vaak heb ik het nog. Tja, k vind het wel vreselijk moeilijk om gecommandeerd te worden door een brutaal pubernichtje. Misschien moet ik eens goed \"integreren\", zoals dat heet, brutaal leren worden, van me af bijten, enz, maar het gaat zo tegen mijn gevoel in........ De Nederlandse cultuur aanmeten op feestjes, dus niet in de keuken staan, en niet alsmaar rennen, maar net als andere Hollandse vrouwen op mijn krent blijven zitten. *lach,lach* Het lijkt me heel erg moeilijk, k weet niet waar ik me beter bij zal voelen, gewoon mijzelf zijn, of \"assertief\" worden, en met de tijd mee gaan. Misschien moet ik eens beginnen om een magnetron aan te schaffen (geintje, hihi) (de meeste mensen proeven toch het verschil niet of iets opgewarmd is in een magnetron of een pannetje, echt waar hoor, dat proeven een hoop mensen niet ) Dank, Nak, voor uw begrip!
ik ben zelf 59 jaar ik zeg tegen mijn moeder meestal u ,onze kinderen dat weet ik eigenlijk niet klinkt stom maar ik let meer op hoe iets gezegd wordt mij maakt het niet uit dat wil ik er eigenlijk mee zeggen ,maar wel met respect want je hebt ook jongelui die u zeggen en een toon aan slaan dat je kan denken gauw n blokje om dat vind ik heel erg ,wel vind ik het fijn als tante aangesproken te worden moet dan wel eens lachen somigen zijn 2 koppen hoger ,maar wat mijn kinderen betreft slaat er een n toon aan waarvan ik denk ben je helemaal dan zeg ik het wel hoe dan ook ik vind respect naar elkaar heel erg nodig soms hoor ik ouders zeggen mijn kinderen zijn mijn vriendin daar ben ik het ook niet mee eens moet r niet aan denken ik ben een gewone moeder die met respect behandeld wil worden . wat n verhaal komt er zomaar uitgerold maar ik begrijp het heel goed je fiets wel ens op straat en durf bijna niet te bellen of je er langs mag en het valt mij op vaak van mensen waar je het niet bij verwacht groetjes en heel veel sterkte
Ja, t zal wel te maken hebben met normvervaging of zo. ik liep gisteren op straat en toen zag ik een leuke vrouw en ik keek naar haar ik dacht: "wat ziet die vrouw er mooi uit " Toen begon ze tegen mij te schreeuwen van "wat kijk je nou, mens, heb ik wat van je aan of zo? " Heel agressief. ik vond haar gelijk niet mooi meer. Ik zei maar niks, ik was zo geschrokken van haar reactie, omdat ik gewoon naar haar keek en dacht van wat een mooie vrouw, verder niks, en dan word je haast neergeslagen omdat je naar iemand kijkt. Heel raar. je moet gewoon met je hoofd naar beneden lopen hier in de stad.