Is strumazol wel de goede keus voor mijn zoon met de ziekte van graves?
Mijn zoon van 15 jaar heeft al een aantal jaren de ziekte van graves en een te snel werkende schildklier. Na medicijnen, o.a. strumazol, werd zijn schildklier weer normaal. Ongeveer een jaar daarna begon de schildklier weer te snel te werken. Onlangs (2 mnd geleden) heeft hij een radioactieve slok gehad. Daarna is hem thyrax en 30mg strumazol voorgeschreven. omdat de schildklier te snel bleek is 2 weken geleden gezegd dat hij alleen nog 30 mg strumazol moest slikken. Nu blijkt zijn schildklier nog veel sneller te werken (een verhoging van 27 naar 41) terwijl de arts zegt dat het gebruik van alleen strumazol de schildklierfunctie ALTIJD doet verlagen. Nu zegt de arts dat hij ipv 30mg strumazol ineens per dag, drie maal daags 10mg strumazol moet gaan slikken omdat dat beter zou werken dat in eens 30 mg.
Ik kan niet begrijpen dat als de arts zegt dat het slikken van alleen strumazol de schildklierfunctie ALTIJD doet verminderen, het toch mogelijk is dat de functie ernstig is verhoogd na het slikken van 2 weken alleen 30 mg strumazol. Ook vraag ik me af of het nog wel verstandig is om door te gaan met strumazol (3 x 10mg per dag) als gebleken is dat het de functie verhoogt. Is dat niet gevaarlijk?
Tenslotte is mijn vraag of mijn zoon met een ernstig verhoogde schildklierfuncte gewoon mag sporten (voetballen). Bij lichamelijke inspanning krijgt hij namelijk last van hoofdpijn en duizeligheid en ook transpireert hij bovenmatig, terwijl ik het idee heb dat zijn spierkracht sterk achteruit is gegaan sinds de schildklier weer te snel werkt. Bij voorbaat dank voor uw antwoord.
Antwoord van de apotheker
Bij de ziekte van Graves is er sprake van een auto-immuunziekte, waarbij het lichaam (vooral stimulerende) antistoffen maakt tegen de TSH-receptor (TsAb/TSI). Daardoor raakt de schildklier diffuus vergroot en ontstaat er overactiviteit, waardoor te veel T4 en T3 in het bloed wordt uitgescheiden.
De aanvangsbehandeling voor de meest voorkomende oorzaken van een verhoogde schildklieractiviteit is dezelfde. Gewoonlijk wordt gestart met schildklierremmende medicijnen, meestal thiamazol cq methimazol (= strumazol). Alternatieven zijn carbimazol (basolest) en propylthiouracil (PTU). Zodra patiënten een normale schildklierfunctie hebben, afgemeten aan de verschijnselen en het bloedonderzoek, wordt schildklierhormoon toegevoegd om de geremde schildklier te vervangen.
Bij de ziekte van Graves wordt 1 à 1½ jaar met deze combinatietherapie behandeld, waarna de ziekte bij minder dan de helft van de gevallen is genezen. Dit komt doordat bij een deel van de Graves-patiënten de ziekte mild verloopt en kortdurend is. In feite wordt deze periode met de medicamenteuze therapie overbrugd.
Bij een terugkeer van de ziekte van Graves wordt combinatietherapie slechts gegeven om de schildklier tot rust te brengen, waarna definitieve therapie in de vorm van radioactief jodium (meestal) of operatie (in geselecteerde gevallen) kan worden gegeven. Tegenwoordig wordt hiervoor voornamelijk radioactief jodium gebruikt, omdat het goed werkt, gemakkelijk beschikbaar en niet al te duur is. Het wordt al heel lang toegepast en wordt in de vorm van een capsule of als vloeistof gegeven. Gedurende korte tijd (1 à 2 dagen) is isolatie nodig vanwege onder andere de afvoer van urine en ontlasting.
Voordat therapie met radioactief jodium kan worden toegediend, moet thyroxine (schildklierhormoon) 4 weken en de schildklierremmende medicijnen 5 dagen onderbroken worden. De therapie helpt niet direct, er kunnen 3 tot 6 maanden voor nodig zijn. Daarom wordt de tablettherapie na de radioactief-jodiumtherapie vaak weer gedurende die tijd hervat. Strumazol is inderdaad een medicijn dat de schildklierfunctie remt, maar de remming ziet men niet direkt na 2 weken, dit heeft enige tijd nodig. Ik adviseer u dan ook om wel door te gaan met de strumazol. Het verdelen in 3 porties van 10mg kan een geleidelijke bloedspiegel te zien geven en daardoor beter effect hebben.
Hartkloppingen, vermoeidheid, kortademigheid bij inspanning, last van de warmte, overmatig transpireren, nervositeit en gewichtsverlies zijn typerende kenmerken van een te snel werkende schildklier. Bij overmatig inspanning moet men hier terdege rekening mee houden. Men mag er mee sporten, maar afhankelijk van de klachten van de te snel werkende schildklier zoals hartkloppingen moet men wel oppassen met inspanningen. (HK)