Hoe gaat een looptest in zijn werk?

Voordat de looptest wordt afgenomen, wordt er eerst een ECG in rust gemaakt. Daarna neem je plaats op een loopband. De loopband is aangesloten op een computer. Voor het ECG worden er elektroden op je bovenlichaam geplakt. Daarmee kunnen de elektrische signalen die in je hart worden opgewekt worden gemeten. Verder krijg je tijdens de looptest een bloeddrukmeter om je arm, waarmee je bloeddruk tijdens de test kan worden geregistreerd. Als je zuurstofopname tijdens de test wordt gemeten, krijg je ook een kapje op je mond en neus. Je moet in dit kapje ademen. Daarmee wordt de hoeveelheid zuurstof die je inademt en de hoeveelheid koolstofdioxide die je uitademt gemeten.

Tijdens de looptest is het de bedoeling dat je de snelheid waarmee je loopt gelijk houdt. Je begint te lopen met een lichte weerstand. Dat wil zeggen dat de hellingshoek van de loopband 0 is. Tijdens de test wordt de hellingshoek van de loopband vergroot. Daardoor wordt het lopen steeds zwaarder en de hartslag hoger. Het opvoeren van de weerstand gaat door totdat je echt niet meer verder kunt en de maximale hartslag is bereikt. Als je pijn krijgt, moet je het aangeven.

De inspanningtest houdt op als je echt niet meer kunt. Na de test wordt er nog een ECG opgenomen om te kijken hoe je hart herstelt van de inspanning.

Een looptest duurt ongeveer 30 minuten.

Complicaties en bijwerkingen bij een looptest

Een looptest wordt alleen gedaan als de arts denkt dat het veilig is. Toch zit er een heel klein risico aan zo’n looptest. Doordat je best veel inspanning moet leveren, moet je hart ook harder werken dan normaal. Soms treden hartritmestoornissen op en heel soms krijgt iemand een hartaanval tijdens de test. Deze complicaties komen maar heel weinig voor. Als ze toch optreden, is er tijdens de test altijd een arts in de buurt om in te kunnen grijpen.